Ekonomista, poseł na Sejm PRL. Urodzony w 1908 roku w podkrakowskich Dębnikach, w rodzinie robotniczej. W roku 1932 ukończył Wyższe Studium Handlowe w Krakowie na kierunku samorządowym, w 1960 roku uzyskał magisterium z ekonomii w krakowskiej Wyższej Szkole Ekonomicznej. Pracował jako urzędnik bankowy, następnie skarbowy, na kolei i w kasie oszczędności, w czasie okupacji w księgowości spółdzielczej, po wojnie w Państwowej Centrali Handlowej i Centrali Spożywców. Od 1951 roku kierował Wydziałami Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Krakowie: Handlu, później Przemysłu. Był II wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego, od 1957 roku kierownikiem Wojewódzkiego Zarządu Handlu. Zasiadał w WRN, od 1953 roku w jej Prezydium (w roku 1958 został wiceprzewodniczącym). Należał od 1947 roku do Polskiej Partii Socjalistycznej, od 1948 roku do PZPR, zasiadał w egzekutywie jej Komitetu Miejskiego. W listopadzie 1959 roku został przewodniczącym Prezydium Rady Narodowej Miasta Krakowa, wybór ten powtórzono w latach 1961 i 1965. Tym samym był pierwszym powojennym prezydentem miasta, który mógł przez dłuższy czas – prawie dziesięć lat – realizować swe zamierzenia. Podjął zasadnicze dla miasta kwestie, wśród nich: przygotowanie uchwalonego w 1964 roku i zatwierdzonego centralnie ogólnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (tak zwany plan Hagera), zrealizowanie trzyletniego planu porządkowania miasta, poprzedzającego obchody sześćsetlecia Uniwersytetu Jagiellońskiego: (remont Rynku, decyzje rządowe w sprawie kompleksowej odnowy Starego Miasta oraz budowy centrum komunikacyjnego). Zostały rozpoczęte wielkie inwestycje: elektrociepłownia w Łęgu, ujęcie wody pitnej z Raby, przeniesienie lotniska do Balic. Oprócz wciąż rozbudowywanej Nowej Huty podjęto budowę osiedli: Azory, Olsza II, Dąbie, Na Kozłówku, Widok, Prądnik Czerwony, Krowodrza Górka, Prądnik Biały Zachód i Wschód. Oddano nowe obiekty akademickie, w 1964 roku zadecydowano o budowie miasteczka studenckiego. Po przejściu dwóch zawałów Zbigniew Skolicki zrezygnował z prezydentury w czerwcu 1969 roku. W tymże miesiącu wszedł do Sejmu PRL V kadencji. Związany był z klubem sportowym „Cracovia”, w którym za młodu uprawiał biegi. Odznaczony między innymi Krzyżem Wielkim OOP oraz Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Zmarł 28 listopada 1971 roku w Krakowie, pochowano go w Alei Zasłużonych na cmentarzu Rakowickim.
