Zacharias Wegrzynowicz (Wegrzyiowic, Węgrznowic)
Karczmarz, browarnik kazimierski, powołany do rady miejskiej z ławy w 1621 roku, na miejsce po zmarłym rajcy Jerzym Wolffie (nr 257). W ponadtrzydziestoletniej karierze rajcowskiej w radzie urzędującej-burmistrzowskiej zasiadał dziewięciokrotnie, biorąc wówczas udział w rotacyjnym, na zmianę z innymi rajcami, sprawowaniu funkcji burmistrza. Żonaty z Dorotą z Prybwiców, która pochowała wcześniej pierwszego męża, Sebastiana Cichoszowskiego, ojca rajcy Sebastiana (nr 278), oraz drugiego męża, rajcę Mikołaja Zakrzewskiego (nr 268). Nabył od spadkobierców rajcy Piotra Czarnego młodszego (nr 234) kamienicę zwaną „Czarnopiotrowską”, położoną przy ul. Wielickiej (obecnie południowa część Krakowskiej, pierzeja zachodnia). W 1649 roku został wzmiankowany domek P. Zachariasza rajce kazimierskiego, położony w samym rynku pod ratuszem między owiesnymi jatkami. Z mocno wiekową już w chwili ślubu wspomnianą Dorotą dzieci nie miał. Żona sporządziła w 1624 roku zachowany do dzisiaj testament, w którym nie omieszkała zapisać: gdym go za małżonka wzięła tedy nie miał cyny w kramie jedno ledwie dwa cetnary, wypomniała też, że dokupiła ze swoich pieniędzy 15 cetnarów. Zmarła w roku 1625; w inwentarzu pośmiertnym odnotowano, że do niej należała za życia instalacja browarnicza z zapasami chmielu i słodu, piwniczka winna, gdzie wina Świętoiarskiego beczka, Węgierskiego cztery beczki pełne oraz garniec gorzałczany y z pokrywką y z rurniczami, a także dla ciała miedniczka mosiądzowa do puszczania krwie, a dla ducha obrazów różnych małych i wielkich 18. Zachariasz Węgrzynowski zmarł w 1652 roku, jak odnotował kronikarz Goliński, w powietrze wielkie, czyli w trakcie zarazy – w czasie morowego powietrza pełnił funkcję burmistrza, miasta nie opuścił. Pochowany został w kościele Bożego Ciała. Na zwolnione po nim miejsce w radzie powołano Bartłomieja Piancy (nr 305).
