Albertus (Woyciech) Dominicus Zawada
Kazimierzanin z rodziny zasiedziałej w mieście, być może syn Macieja Zawady, starszego cechu karczmarzy kazimierskich w 1621 roku. W roku 1642 został poświadczony w ławie miejskiej. W radzie kazimierskiej zasiadł w roku 1643, na miejscu zwolnionym po zmarłym rajcy i burmistrzu Adamie Drążkowiczu (nr 284). Zgodnie ze zwyczajem kolację zapłacił PP. Rajcom y częstował niektórych, co odnotował kronikarz. W trakcie ponadtrzydziestoletniego zasiadania w radzie siedemnastokrotnie uzyskiwał powołania do rady urzędującej. Był burmistrzem, gdy w 1644 roku rada przyjmowała zaktualizowany zapis statutu cechu karczmarzy i słodowników, przedstawiony następnie do zatwierdzenia Władysławowi IV Wazie. Na jego kadencję burmistrzowską w 1658 roku przypadło przyjęcie przez radę miejską zmienionego statutu tego samego cechu, w nowej sytuacji po zniszczeniach wojennych i zubożeniu miasta. Podpisany przez niego akt został zatwierdzony przez Jana Kazimierza. Przez szereg lat zajmował się finansami miasta – w latach 1645 i 1653– –1654 był pierwszym lonerem, w latach 1644 i 1648–1650 drugim lonerem. W latach 1669–1670 został odnotowany jako senior rajców. Był właścicielem kamienicy położonej przy ul. Krakowskiej, w domu posiadał kolekcję ponad dwudziestu obrazów. Ożenił się z Elżbietą Lutecką. W testamencie z 1670 roku zapisał Małżonce mojej teraźniejszej, oprócz zwrotu wiana, w dożywocie dom zwany „Baranowskie”, położony za bramą Wielicką, oraz wszelkie pozostałe po nim w przyszłości dobra ruchome, osobliwie w srebrze, cynie, miedzi, mosiądzu, jakimkolwiek kształtem zrobione będą, także kobierce, obrazy, stoły, zboże, chmiel, drwa. W drugim testamencie, sporządzonym pięć lat później, stwierdził, że pomimo wiadomości, iż żonie Elżbiecie zdarza się źle y nieuczciwie w stanie małżeńskim zachować, zapisy testamentu pierwszego podtrzymuje. Zmarł prawdopodobnie w 1705 roku. W następnym roku w radzie miejskiej zasiadł jego syn Wojciech Zawada młodszy (nr 321). Drugi syn, Sebastian, w tym też czasie, po śmierci ojca, wziął ślub z Magdaleną Czarnocianką; świadkami byli rajca Wawrzyniec Tomaszkiewicz (nr 332), rajca Stanisław Szwander (nr 334) i ławnik krakowski Jan Lutecki. Wdowa Elżbieta w roku 1681 została wzmiankowana jako żona Mikołaja Pociszowskiego.
