Albertus Pawlik (Pawlyk, Pawlykowic)
Kazimierzanin, prawdopodobnie syn Wojciecha Pawlikowicza starszego (nr 250), być może wnuk Jana Pawlika (nr 218). W roku 1611 został odnotowany w ławie miejskiej. Rok późnej uzyskał nominację do rady miejskiej, zajął miejsce zwolnione po zmarłym rajcy Szymonie Mrzygłodku- -Mierniku (nr 256). Rajcą był niecałe jedenaście lat, przez pierwszych pięć powoływany był rokrocznie do rady urzędującej, po przerwie zasiadł w niej także dwukrotnie pod koniec swej rajcowskiej kariery. W roku 1616 towarzyszył burmistrzowi Wojciechowi Michałowiczowi (nr 267) oraz rajcom Stanisławowi Ruskowiczowi (nr 266) i Tomaszowi Różycowi (nr 274) w urzędowym przyjmowaniu ostatniej woli oświadczanej przez kolegę z rady, Błażeja Sarnowicza zwanego Makowskim (nr 269). Gdy był burmistrzem w 1622 roku, wraz z rajcą Stanisławem Ruskowiczem przyjmował testament szypra kazimierskiego Pawła Dreznera. Żonaty był z Reginą, odnotowaną w 1597 roku, mieli córkę Jadwigę, wydaną za mąż za mieszczanina kazimierskiego Baltazara Bonkowskiego (Boczkowskiego). Zmarł w roku 1622 roku, w trakcie ostatniej swojej kadencji w radzie urzędującej. Bezpośrednio po jego śmierci powstały dwa spisy inwentarza pozostałego po zmarłym. Jeden został sporządzony przez jego brata, Pawła Pawlikowicza, drugi przez wspomnianą córkę Jadwigę. W swoim spisie córka ujawniła, że jeszcze za życia ojca, gdy ten leżał złożony chorobą, stryj Paweł zabrał skrzynię pieniędzy, obiecując ją zwrócić, czego świadkiem był chłopiec Szymon. Dalej Jadwiga ujawniła, że po śmierci ojca stryj wyparł się tego, a tenże Paweł Pawlikowicz tego chłopca już w wilię nowego lata wezwał w dom do siebie y tak mu dał gorzałki pić, że od niej umarł. W roku 1623 na zwolnione po śmierci rajcy Wojciecha Pawlikowicza młodszego krzesło radzieckie powołano Wawrzyńca Ziarkowicza (nr 285).
