Albertus Czechowic
Krawiec kazimierski, który – jak podaje kronikarz Goliński – opony tkane robić umiał. Z pozycji ławnika miejskiego w roku 1618 został powołany do rady miejskiej w ramach uzupełniania jej składu uszczuplonego licznymi zgonami rajców. Godność rajcowską sprawował przez niecałe trzydzieści cztery lata, do rady urzędującej nominowany był siedmiokrotnie. W 1618 roku brał udział w potwierdzaniu działań cechu szewców kazimierskich, co miało ukrócić samowolę czeladzi szewskiej w przedmiocie napiwków oraz świętowania w poniedziałki. W roku 1620 uczestniczył w zatwierdzaniu statutu cechu barchanników, wówczas wspólnego dla Krakowa, Kazimierza i Kleparza. Jako rajca stary w 1627 roku wraz z innymi rajcami przyjmował statut cechu karczmarzy i słodowników kazimierskich, w roku 1633 cechu kotlarzy, a w roku 1642 cechu muzykantów. W roku 1643 jako rajca urzędujący na specjalne zalecenie Władysława IV Wazy skierowane do kazimierskiej rady brał udział w zorganizowaniu czasowego schronienia dla Izraelitów w chrześcijańskim Kazimierzu po wielkim pożarze, który strawił miasto żydowskie. W ostatniej odnotowanej kadencji w radzie urzędującej przyjmował nowe zasady procedury sądowej, mające przyspieszyć bieg spraw toczących się przed sądami. W roku 1607 wdał się w spór: Do Urzędu Wójtowskiego Kazimirskiego oblicznie przyszedłszy sławny Wojciech Czechowicz mieszczanin kazimirski okazał raz tłuczony zaśniały dnia dzisiejszego u Pani Łukaszowej Zatorskiej przez Danieckiego przy oddawaniu pieniędzy złotych piętnastu Kasprowi Jurkowicowi bez żadnej przyczyny zadany – Wojciech Czechowicz gotów był odstąpić od skargi, w zamian za rekompensatę. W 1641 roku jako dzierżawca terenu położonego nad Wisłą uwikłany został w spór między cieślą Michałem Brożyną a szyprem Adamem Drążkowiczem (nr 284) o rozliczenia za wybudowane barki. Miał dom przy ul. Krakowskiej. Zmarł w 1651 roku, pochowany został w kościele Bożego Ciała. Na jego miejsce w radzie kazimierskiej nominację otrzymał Paweł Przytułowicz (nr 304).
