Prawnik i działacz polityczny, urodzony w 1805 roku w Krakowie, syn malarza portrecisty Jana Wincentego i Tekli Danielskiej. Kawaler austriackiego Orderu Żelaznej Korony. Po uzyskaniu stopnia doktora prawa na Uniwersytecie Krakowskim otrzymał w 1833 roku nominację na sędziego Trybunału I Instancji, w 1838 roku na sędziego apelacyjnego. W roku 1840 został senatorem w Senacie Rządzącym Wolnego Miasta Krakowa, gdzie po trzech latach stanął na czele Wydziału Spraw Wewnętrznych. Był autorem projektów szeregu ustaw przyjętych przez Zgromadzenie Reprezentantów, w tym o lichwie, urządzeniu cmentarza, dozorach kościelnych, posiadłościach wieczystych, dobrach skarbowych. Po wybuchu powstania w Krakowie w 1846 roku został mianowany przez dyktatora Jana Tyssowskiego radcą ministerstwa sprawiedliwości, nie był jednak zwolennikiem rewolucji. Z chwilą stłumienia powstania, wkroczenia wojsk okupacyjnych trzech mocarstw opiekuńczych, rozwiązania Senatu Rządzącego i powołania w to miejsce Tymczasowej Rady Administracyjnej Wolnego Miasta Krakowa, 9 marca 1846 roku został jej przewodniczącym. Był podporządkowany okupacyjnemu komendantowi miasta generałowi Henrykowi Castiglione. 22 kwietnia tegoż roku Konferencja Rezydentów zawiązała nową Radę Administracyjną, do której już nie wszedł. Powierzono mu komitet cenzury rządowej, następnie radcostwo, wiceprezesurę i w latach 1868–1871 prezesurę Sądu Wyższego Krajowego dla Galicji Zachodniej. W 1871 roku przeszedł na emeryturę z tytułem radcy dworu. Nadal zajmował się sprawami miejskimi – był od 1875 roku radnym miejskim, dla prezydenta Mikołaja Zyblikiewicza (nr 674) opracował projekt statutu miasta. Był członkiem Krakowskiego Towarzystwa Naukowego (od 1872 roku Akademii Umiejętności), zasiadał we władzach Kasy Oszczędnościowej i Banku Galicyjskiego. Ożenił się z Józefą, córką Ambrożego Grabowskiego, księgarza i historyka krakowskiego. Zmarł 27 stycznia 1889 roku w Krakowie, pozostawiając pięciu synów i dwie córki. Pochowano go w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim.
