Jurydyka szlachecko-magnacka położona na gruntach sąsiadujących z jurydykami Lubicz, Strzelnica i Brzeg Miejski, po wschodniej stronie murów miejskich Krakowa. Pierwotnie były to tereny we władaniu Seweryna Bethmana-Zeifreta, a po jego śmierci w 1564 roku pozostały w rękach jego córki Barbary Wunzamowej i jej potomków. W 1587 roku część gruntu przeszła na własność Katarzyny Aichlerowej, która sprzedała ją Mikołajowi Wolskiemu, marszałkowi nadwornemu koronnemu. W wyniku kolejnych transakcji teren przyszłej jurydyki skupiła w ręce Katarzyna z Ostroga Zamoyska i w 1639 roku wydała akt erekcyjny, zatwierdzony w 1642 roku przez Władysława IV; król wydał także w 1647 roku mandat do magistratu krakowskiego, wyjmujący mieszkańców nowej jurydyki spod krakowskiej właściwości; wspomniał w nim także o jurydycznym urzędzie wójtowsko-ławniczym. Właścicielka nadała jurydyce nazwę Wesoła – bez głębszej, jak się wydaje, przyczyny. Wesoła została następnie sprzedana kasztelanowi krakowskiemu Januszowi Wiśniowieckiemu, a później drogą koligacji małżeńskich przypadła Radziwiłłom; stąd w XVII wieku utarła się dla jurydyki nazwa Radziwiłłowskie, natomiast nazwą Wesoła zaczęto określać całe wschodnie przedmieście Krakowa. Urzędy wójtowski i ławniczy działały w jurydyce co najmniej od roku 1662, odwołania od ich orzeczeń rozstrzygał sąd zadworny aktualnych właścicieli. W najlepszym okresie rozwoju jurydyki liczyła ona ponad trzystu mieszkańców w pięćdziesięciu ośmiu domach, zniesionych w większości w dobie konfederacji barskiej. W roku 1790 znajdowało się tam już tylko dziewiętnaście posesji, w tym dworek Potockich. W 1801 roku Wesoła stała się częścią miasta Krakowa.
