Laurentius Toporek (Toporkiewicz)
Urodzony około 1582 roku, organista w katedrze na Wawelu. Według Nekady Trepki, tropiciela szlacheckich uzurpatorów, Wawrzyniec organistą beł, grywał na zamku krakowskim w kapeli. Począł się był arendami bawić za Krakowem od roku 1620 i stodoły solne za Kazimierzem trzymał. Ślachcicem zwał się. Toporem pieczętował się. Czarnecki jakiś od Jędrzejowa pojął beł dziewkę jego. Wawrzyniec Toporski został odnotowany w ławie w roku 1625. W roku tym miał kłopoty rodzinne: przed urzędem wójtowskim rozstrzygał się spór między nim a żoną jego nieżyjącego brata Stanisława, Zuzanną, o to, iż ona nie widząc i jakiej przyczyny nie mając od niego pomawiała go wśród ludzi o działanie na jej szkodę, podczas gdy on jako człowiek spokojny na nikogo nie następuje, jako każdemu tako y oney gotów się zawsze. Do rady miejskiej powołano go w 1626 roku, na miejsce po śmierci rajcy Marcina Steftowicza (nr 286). W radzie zasiadał blisko czterdzieści trzy lata – to jeden z najdłuższych staży rajcowskich w historii miasta. Do rady urzędującej był powoływany dwudziestosiedmiokrotnie, biorąc każdorazowo udział w sprawowaniu – na zmianę z innymi rajcami – funkcji burmistrza. W 1638 roku, gdy runęła połowa bramy Skawińskiej, zjawił się w urzędzie grodzkim krakowskim, gdzie jako burmistrz złożył oświadczenie o ruinach murów miejskich i bram miasta Kazimierza, częścią od starości, częścią przez wylew wody, częścią przez jeżdżenie wozami wielkimi z solą bałwaniastą uskutecznionych. Pełnił urząd lonera w 1644 roku wraz z rajcą Wojciechem Zawadą starszym (nr 298). Przynajmniej raz, w 1645 roku, wraz z rajcą Tomaszem Różycem (nr 274) z wyboru rady został delegowany do Sądu Sześciu Miast, najwyższej instancji odwoławczej prawa magdeburskiego dla uprzywilejowanych miast małopolskich. W roku 1649 wygłaszał mowę powitalną wobec Jana Kazimierza przybywającego do Krakowa na koronację. Żonaty był z Reginą, wdową po Wojciechu Zawadzim, mieszczaninie kazimierskim. Miał kamienicę z piekarnią przy ul. Piekarzy (obecnie Piekarska, rejon numeru 6), która w 1649 roku została odnotowana już z zapleczem zajazdowym: oficyną i szopą na konie, oraz drugi dom, w połowie murowany, w którym znajdowała się dla ewentualnego gościa spólna izba z gospodarzem, konie w sieni. Zmarł w 1668 roku, w wieku 86 lat. Pochowano go w kościele Bożego Ciała. Rajczyni Regina w 1688 roku legowała na rzecz tegoż kościoła łańcuszek złoty na monstrancję i środki na sporządzenie u złotnika kielicha, z przeznaczeniem na ołtarz Krzyża Świętego, przed którym miała spocząć. Darowała też Bractwu Pięciu Ran Chrystusowych, działającemu przy tym kościele, mosiężny lichtarz, szatę ze złotogłowiu na ornat i antepedium.
