Laurentius
Pierwszy raz odnotowany w 1452 roku, gdy wraz z innymi rajcami kleparskimi poświadczał transakcję sprzedaży przez Jana Zakrzowskiego (nr 11) domu z ogrodem za 13 złotych florenów węgierskich Maciejowi z Łabiszyna, dziekanowi i kanonikowi kolegiaty św. Floriana. W roku 1465 został wzmiankowany jako zastępca burmistrza (viceproconsul) – funkcja ta tylko trzykrotnie pojawia się w dokumentach archiwalnych dotyczących Kleparza, nieznana była natomiast w Krakowie i Kazimierzu. Jego rodzina uwieczniona została w sporządzonych na polecenie kardynała Zbigniewa Oleśnickiego protokołach cudów dokonanych przez biskupa Prandotę, a zeznanych po otwarciu jego grobu w 1454 roku. I tak w tymże roku Elżbieta żona Wawrzyńca rajcy z Kleparza poza murami krakowskimi, wieku lat 30 do 40 jak z twarzy znać było mająca, białogłowa uczciwa i wiary godna […] przysięgę wykonawszy, pytana i badana zeznała iż dziewczynka jej imieniem Anna, ośm lat mająca […] wielką chorobę cierpiała i to tak gwałtowną, że na siłach wycieńczona już jakby na pół żywą i bez zmysłów być się zdała. Wówczas matka ślubowała tęż córkę swoję do grobu Prandoty zaprowadzić, jeżeliby ją Bóg wszechmogący przez zasługi jego od wielkiej choroby wybawić raczył. Tak też się stało: w czwartym tygodniu od uzdrowienia Elżbieta z Anną, a zapewne i z Wawrzyńcem, odbyli pielgrzymkę dziękczynną z Kleparza do katedry na Wawelu, gdzie spoczywały szczątki biskupa Prandoty.
