Walentinus Barszcz
Kupiec, urodzony 14 lutego 1748 roku w Krakowie, ostatni przedstawiciel we władzach miejskich rodziny Bartschów, syn rajcy Józefa (nr 618) i Joanny de Chedeville, wnuk rajcy Macieja (nr 599). Do roku 1774 pełnił funkcję syndyka, z której zrezygnował w związku z wejściem do rady miasta, w której zajął miejsce po Baltazarze Hintzu (nr 619). Do reform Sejmu Czteroletniego, czyli przez ponad 20 lat, 12 razy jako członek rady urzędującej pełnił funkcję burmistrza. Uzyskał postulowany przez mieszczan dekret zakazujący Żydom handlu w Krakowie. Nie popierał reform ustrojowych Sejmu Czteroletniego, nie znalazł się w nowej radzie ustanowionej 14 kwietnia 1792 roku na mocy ustawy o miastach z 1791 roku. Jednak już 12 września tego roku wrócił do władz, gdy nastąpiła reaktywacja rady po Targowicy. Został powołany do kolejnej rady, ustanowionej na mocy ustawy konstytucyjnej sejmu grodzieńskiego. Nie wszedł z kolei do rady powołanej przez Tadeusza Kościuszkę w czasie powstania, ale należał do sądu kryminalnego mającego ścigać zdrajców. Gorliwie działał we władzach miasta po upadku powstania. Z nadania pruskiego wszedł do rady ustanowionej 15 czerwca 1794 roku. Z nadania austriackiego w latach 1802–1810 pełnił urząd drugiego zastępcy prezydenta municypalnego, współdziałając z prezydentem Dominikiem Drdatzkim (nr 644), a później z p.o. prezydentem Józefem Gollmayerem (nr 645). Po wcieleniu Krakowa do Księstwa Warszawskiego, za prezydentury Stanisława Kostki Zarzeckiego (nr 646), rząd Księstwa powierzył mu urząd pierwszego ławnika administracji wewnętrznej Krakowa. W roku 1815 został mianowany przez komisarzy trzech dworów opiekuńczych Wolnego Miasta Krakowa członkiem adiunktem Komisji Organizacyjnej, a ta z kolei mianowała go dożywotnim senatorem Wolnego Miasta. Był właścicielem kamienic przy Rynku nr 4 i 5 odziedziczonych po ojcu. Zmarł bezpotomnie 7 sierpnia 1823 roku w Krakowie.
