Ticzco dictus Snel, Ticzo
Mieszczanin nazywany starszym, w odróżnieniu od syna siostry o tym samym imieniu. Żonaty z Gertrudą, córką poważanego i majętnego rajcy Mikołaja Rusina (nr 22) i Heleny, córki zasłużonego rajcy Mikołaja z Zawichostu (nr 15). Mieli córkę Elżbietę, której majątek zapisały pozostająca w panieństwie ciotka Anna, siostra Gertrudy, oraz Osanna, bratanica Gertrudy. W ten sposób dobra Rusinów przeszły w ręce Snellów, a po ślubie Elżbiety ze Stanisławem ważnikiem weszły do kolejnej rodziny. W 1323 roku od Arnolda kramarza Tyczko nabył połowę kramu, a w roku 1328 od Tilii, odnotowanej jako „stara kamieniarzowa”, dworzyszcze przy ul. Brackiej. Z kolei w roku 1332 nabył od Jana, syna Arnolda Sunpristera, kram sukienny, na co wyraziła zgodę żona Jana. Ubiegał się z Ulrykiem Pakoszem (nr 82) o prawo do posiadłości położonych przed bramą Szewską, ale spór przegrał. W 1345 roku Henko Schelczen sprzedał mu jatkę mięsną, wycenioną na 114 grzywien groszy i 9 skojców. Tyczko miał też dom przy ul. Wiślnej. W 1344 roku oddał Tyczkowi Snellemu młodszemu (synowi siostry) połowę swoich dóbr. Ostatni zapis o jego osobie w księgach miejskich pochodzi z 1375 roku.
