Thomas Czerkiewiec
Kazimierzanin, dzierżawca cegielni miejskiej w Ludwinowie, z ławy miejskiej powołany do godności rajcy w roku 1765. W radzie zasiadał przez niemal trzydzieści lat, działał w warunkach włączenia w 1772 roku na pięć lat Kazimierza do monarchii austriackiej, przeżył okres kontroli i prób reform ze strony komisji dobrego porządku dla Kazimierza i Kleparza oraz innych miast podległych wielkorządcy krakowskiemu, doczekał w końcu bezskutecznych starań o utrzymanie samodzielności miejskiej Kazimierza w dobie Sejmu Czteroletniego. W radzie urzędującej poświadczony został dziewiętnastokrotnie i w każdym z tych dziewiętnastu lat przynajmniej dwukrotnie przewodniczył jej jako burmistrz – w tym czasie skład rady urzędującej był ograniczony do czterech, pięciu rajców, stąd w efekcie parokrotne przejmowanie przez rajców w trakcie jednej kadencji funkcji burmistrza (skoro było mniej rajców, rotacja między nimi musiała być automatycznie większa). W 1771 roku po lonerze Józefie Duninie (nr 351) objął zawiadywanie finansami miasta. W roku 1780 brał udział w spotkaniu reprezentacji rady miejskiej Kazimierza z cesarzem Józefem II podczas audiencji udzielonej przez władcę w Wieliczce, podczas której przyjął podziękowania za zwrócenie Kazimierzowi Zabłocia. Wspomniana komisja dobrego porządku w roku 1788 pozwała Tomasza Czerkiewicza wraz z innymi rajcami za przekroczenie prawa przy sprzedaży miejskiej kamienicy. Odnotowany został w 1793 roku jako prowizor szpitala św. Leonarda dla podupadłych mieszczan kazimierskich, organizował środki finansowe na budowę siedziby tego szpitala na gruncie miejskim z lokalizacją za bramą Wielicką, przed Wisłą. Po krótkoterminowym włączeniu Kazimierza do Krakowa w 1792 roku otrzymał urząd sędziego cyrkularnego w ramach Cyrkułu II Kazimierskiego Stołecznego Wydziałowego Miasta Krakowa. Powrócił na urząd rajcowski we wrześniu 1792 roku, w wyniku postanowień konfederacji targowickiej, usankcjonowanych w 1793 roku ustawami sejmu grodzieńskiego, a przywracających Kazimierzowi samodzielność miejską. Po kolejnej likwidacji tej samodzielności w dobie insurekcji kościuszkowskiej już w księgach miejskich nie pojawił się. Podczas spisu przeprowadzonego w 1792 roku zanotowano, że miał 76 lat, zamieszkiwał z żoną Franciszką lat 33, synem Jackiem lat 4, służącą Teresą Kowalczonką lat 23, najemnikiem Błażejem Czerwińskim lat 30 i jego żoną Franciszką lat 25. W roku 1797 zmarła żona Franciszka, już we wdowieństwie.
