Stefan Dunicz
Urodzony w 1757 roku, nabył bogate doświadczenie na urzędach miejskich poprzedzające udział w radzie i pełnienie funkcji burmistrzowskiej. W latach 1789–1790 sprawował urząd wójta kazimierskiego, w 1791 roku był ławnikiem. Z chwilą włączenia Kazimierza do Krakowa w wyniku reform Sejmu Czteroletniego został burmistrzem cyrkułowym (dzielnicowym) Cyrkułu II Kazimierskiego w ramach Stołecznego Wydziałowego Miasta Krakowa. Po odzyskaniu przez Kazimierz samodzielności miejskiej (w wyniku targowicy i postanowień sejmu grodzieńskiego) objął urząd ławnika, aby w roku 1794 wejść do rady miejskiej, w której powierzono mu dodatkowo urząd podskarbiego ekonomicznego. W pierwszej połowie tego roku, gdy obowiązywała jeszcze rotacja na funkcji burmistrza, prawdopodobnie pełnił tę funkcję. Od połowy 1794 roku do końca 1798 roku był rajcą pod prezydenturą burmistrza Karola Sobieniowskiego (nr 367), a następnie w latach 1799–1802 pod prezydenturą burmistrza Jana Dobrzańskiego (nr 368). Ożenił się w kościele św. Floriana z Teklą, kleparzanką. W roku 1792 odnotowano, że zamieszkiwał z żoną lat 36, służącą Joanną Nowicką lat 18 oraz najemnikiem Wiktorem Tynolowskim lat 33 i jego rodziną. Niedługo później rozpoczęły się przed różnymi instancjami spory majątkowe między małżonkami Duniczami. W roku 1796 przed ławą kazimierską (jej oficjalna nazwa brzmiała wówczas: Cesarsko Królewski Sąd Wójtowsko- Ławniczy Miasta Kazimierza), odpowiadając na zarzuty żony, żalił się, że choć nie wniosła ona majątku, jego staraniem było jednak od początku zamęścia […] majątek swój własny po niegdy ojcu swoim mającego przystojnie Zażaloną okrywać i w pożywieniu utrzymywać, lecz Zażalona od kilku lat opuściwszy się […] ustawiczne kłótnie z sobą czyniąc, już to częścią przez zamykanie się w osobnej izbie, częścią do ojców swoich z zabieraniem różnych rzeczy domowych, a nawet i sukien własnych Żalącego się do ojców swoich potajemnie wynosić, o których powrócenie Żalący się z niemałym umartwieniem swoim i wstydem do zwierzchności […] udawać się musiał, a na ostatek chcąc dokonać zamysłów swoich Zażalona zabrawszy rzeczy w większej części własne Żalącego, wyprowadziła się do rodziców. Szczepan Dunicz sprawował urząd do 1 września 1802 roku, kiedy to władze samodzielnego miasta Kazimierza zostały zlikwidowane. Zmarł 18 marca 1818 roku o godzinie szóstej rano, a w księdze zgonów parafii Bożego Ciała zapisano, iż był to byłego Magistratu Kazimierskiego wysłużony urzędnik […] prócz Wielmożnej z Duniczów Dobrzańskiej Maryanny żadnych krewnych i wstępnej i zstępnej linii niemający. Ostatnia z Duniczów, wspomniana Marianna (żona burmistrza Jana Dobrzańskiego – nr 368), zmarła w 1826 roku, zamykając ponad stuosiemdziesięcioletnią historię tej kazimierskiej rodziny.
