Stanislaus Schembek (Schembeck, Schönbeck)
Kupiec, urodzony w Krakowie, syn rajcy Bartłomieja (nr 376). Jego siostra Zofia wyszła za mąż najpierw za rajcę Jana Waxmana (nr 420), drugim jej mężem zaś był również rajca – Jerzy Schilkra (nr 422). Stanisław został nobilitowany w roku 1566. Przez pewien czas mieszkał w Poznaniu. W ławie sądowej nie zasiadał, uzyskał w roku 1588 od razu powołanie do rady miejskiej, w której zasiadał ponad 15 lat, do roku 1603 włącznie. Do rady urzędującej był powoływany jedenastokrotnie i w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Odnotowano między innymi, że jako burmistrz zarządzał pracą wiertelników – urzędników do spraw budowlanych. W roku 1591 z jego polecenia wiertelnicy lustrowali dom Erazma Strusia, potomka rajcy Stanisława Strausa (nr 357), i stwierdzili, że od sąsiada „wielkie plugastwo ciecze”. Z rajcą Danielem Chroberskim (nr 386) w 1592 roku zawarli układ z rajcami kleparskimi w sprawie podwód i wyszynku wina. W roku 1589 zastępował Marcina Urbankowicza (nr 402), przejmując obowiązki lonera, w 1599 roku sam pełnił tę funkcję. Kilkakrotnie posłował w latach 1590–1596 na sejmiki prowincjonalne, był też posłem na sejmy do Warszawy w latach 1590–1591, 1592, 1593, 1596 i 1597. Razem z ojcem Bartłomiejem prowadzili rozlegle interesy kupieckie, handlowali głównie suknem, zbożem i winem. Stanisław Szembek dzierżawił od miast dwa kramy na Rynku. Miał kamienicę przy Rynku (obecnie nr 5), zwana „Szembekowską”. Żonaty był dwukrotnie: z Katarzyną, córką mieszczanina poznańskiego Hieronima Rindta, oraz Anną. Był kalwinem, tuż przed śmiercią przeszedł na katolicyzm, wstąpił nawet do Bractwa Miłosierdzia przy kościele św. Barbary. Zmarł w 1603 roku w Krakowie. Pozostawił czterech synów, wśród nich żupnika wielickiego Stanisława i sekretarza królewskiego Gabriela.
