Stanislaus Sieczka (Sieczek, Syeczko, Ssyeczko, Szyeczko, Sneczko)
Kazimierzanin, burmistrz w czasie dramatycznych wydarzeń 1519 roku związanych ze straceniem trzech szlachciców, za co poniósł karę śmierci. Wcześniej, w latach 1511–1514, pełnił urząd ławnika. Do rady miejskiej został powołany z ławy w roku 1515, do rady urzędującej nominację otrzymywał także w latach 1516–1517 i w roku 1519. Z początkiem tego ostatniego, jak się okazało feralnego, roku trzech przybyłych do Kazimierza szlachciców: Andrzej Słabosz herbu Wieniawa, spokrewniony po kądzieli z Tęczyńskimi, Andrzej Twardy-Gorecki i Jakub Boniecki, dopuściło się w mieście – jak to zakwalifikowano – gwałtu, za co w trybie natychmiastowym zostali na ratuszu skazani na śmierć przez ścięcie; wyrok wykonano. Marcin Bielski w Kronice podaje, że Słabosz z kompanami tłukł do gospody, gdzie mieszkały niewiasty gościnne; gdy tam chciał uporem wniść, niewiasta gwałtu wołała; pojman Słabosz, y przywiedzion na Ratusz, osądzili o nim prawo gorące y ścięli […] y w dół niechrześcijańskim obyczajem wrzucili, mieniąc nań, aby gwałt uczynił. Nie zachowały się źródła miejskie obrazujące to wydarzenie. Szlachciców złapanych w mieście na gorącym uczynku „gardłowej”, czyli karanej śmiercią, zbrodni osądziła rada miejska, w tym przypadku – sądząc po kręgu objętych później odpowiedzialnością – z udziałem wójta i ławników. Odpowiedzialność, jaką potem ponieśli sądzący, miała charakter zbiorowy i objęła „władze miejskie”, więc trudno przyjąć, jaki dokładnie mógł być rodzaj i skład sądu, który zgromadził się w sprawie szlachciców i którego członków później surowo rozliczono. Rodziny ściętych doprowadziły do oskarżenia przed sądem królewskim i aresztowania czternastu reprezentantów władz kazimierskich – w kwietniu 1519 roku sąd grodzki uznał ich odpowiedzialność za to, że urząd miejski miasta Kazimierza niewinnie i nieprawnie owego pana Andrzeja Słabosza wraz z towarzyszami skazali na ścięcie i wyrok wykonali, kary jednak nie orzekł, sprawy nie zamykając. Za poręczeniem licznego gremium godnych osób, ale i instytucji, jak na przykład rady kleparskiej i prawie wszystkich cechów kazimierskich, obwinieni wyszli na wolność. Dopiero w lutym 1520 rok na zamku królewskim ogłoszono wyrok skazujący burmistrza z czasu inkryminowanego zdarzenia Stanisława Sieczkę oraz dwóch rajców, Piotra Szeląga (nr 162) i Stanisława Kawkę (nr 185), na ścięcie – wyrok wykonano na zamku. W roku 1538 pojawi się w radzie Wojciech Sieczko (nr 206), być może syn Stanisława.
