Stanislaus Rap (Rabb)
Kupiec, syn Jana, ławnika Sądu Wyższego Prawa Magdeburskiego na Zamku Krakowskim, i Barbary z Berów. W latach 1601–1603 był ławnikiem miejskim. Na urząd rajcy powołano go w roku 1604, zajął wówczas miejsce po Stanisławie Szembeku (nr 427). Sześć razy wszedł do rady urzędującej i pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. Szczególnie interesował się sprawami finansów miejskich i budownictwa. Wchodził w skład komisji zajmującej się sprawą przeniesienia topni wosku spod bramy Nowej na inne miejsce. W roku 1611 współpracował przy ustalaniu nowych czynszów w kramach i jatkach, a w 1626 roku przy szacowaniu majątku mieszczan i ustalaniu wielkości kontrybucji nałożonej przez sejm. Od roku 1622 przez cztery lata administrował Wagą Wielką i składem ołowiu, a potem przez dwa lata Wagą Mniejszą. W 1608 roku powierzono mu funkcję prowizora szpitala św. Ducha. W latach 1623–1629 był edylem kościoła Mariackiego, ale doszło do konfliktu między nim a archiprezbiterem – spór łagodzili rajcy na czele z burmistrzem Krzysztofem Słowikowskim (nr 465). W sporach między radą a pospólstwem usiłował ograniczać prawa tego drugiego, był w składzie delegacji udającej się w tej sprawie do Warszawy w roku 1626. Handlował na hurtową skalę woskiem, z austriackiego Krems importował kosy, miał swoją słodownię. Zajmował się też bankierstwem, często udzielał pożyczek miastu. Miał dom przy ul. Szczepańskiej („Pod Gruszką”, nr 1) i dom przy rogu ulic św. Jana i Poselskiej („Pod Bażanty”). Dzierżawił podkrakowską wieś Bolechowice, która należała do biskupstwa krakowskiego. Wstąpił do Bractwa Miłosierdzia. Mocno wspierał jezuitów. Ożenił się z Elżbietą, córką Jana Pipana (nr 419). Miał trzech synów: Jan zginął w Niemczech, Justus umarł w niemowlęctwie, a Stanisław – w przyszłości rajca i burmistrz (nr 490) – okazał się bezpłodny. Stanisław Rapp zginął śmiercią samobójczą – powiesił się 20 marca 1631 roku.
