Stanislaus Pukol pistor
Piekarz (młynarz?) kazimierski, ławnik, później wieloletni wójt Kazimierza – na wójtostwie odnotowywany w latach 1568–1573. W roku 1568, na początku pełnienia urzędu wójtowskiego, został pobity przez niejakiego Będowskiego (Bendowskiego), który wraz ze swoimi towarzyszami odgrażał się kazimierskiej władzy za nieokreślone urazy – Zygmunt August za to pobicie wójta i pogróżki wobec rajców kazimierskich oraz zaburzenie spokoju publicznego wezwał sprawcę przed swój sąd (tenże Będowski jeszcze w tym samym roku pobił rajcę kazimierskiego Jana Polanowskiego – nr 225). Do rady miejskiej Stanisław Pukal wszedł w 1574 roku na miejsce zwolnione po śmierci Stanisława Grabskiego (nr 233), był powoływany do rady urzędującej nieprzerwanie do roku 1583, później do 1589 roku wzmiankowany jako rajca stary. W 1580 roku zatwierdzał wraz z innymi rajcami przywileje i statut cechu kuśnierzy kazimierskich i stradomskich, co potwierdził w następnym roku Stefan Batory. Z kolei w 1581 roku zatwierdzał epizodyczny, bo obowiązujący zaledwie dwa lata, statut cechu karczmarzy, brał też udział w zastąpieniu go w 1583 roku statutem piwowarów, słodowników i piwnych szynkarzy. W tym samym 1583 roku pracował nad układem z kazimierską gminą żydowską, mającym rozszerzyć granice miasta żydowskiego w Kazimierzu. Od 1566 roku miał wieczyste i dziedziczne prawo do jednego z miejskich straganów solnych. Był właścicielem domu położonego za chórem (prezbiterium) kościoła św. Katarzyny – dom ten od czasów zamieszkiwania go przez Pukalów określany był jako „Pukalowski”. Zmarł przed nominacjami do rady urzędującej na rok 1590, kiedy to zwolnione po nim miejsce zajął w kazimierskiej radzie Andrzej Pukal (nr 252), jego syn.
