Stanislaus Laskowic (Laśkiewicz)
Kupiec, najstarszy w rajcowskiej dynastii Laskiewiczów XVIII-wiecznego Krakowa, syn Wojciecha, mieszczanina zatorskiego, i Reginy, ojciec rajcy Wawrzyńca (nr 595) i rajcy Józefa (nr 611), dziadek rajcy Jana Wawrzyńca (nr 613). Do krakowskiego prawa miejskiego został przyjęty w roku 1681. W 1701 roku wystąpił jako ławnik Sądu Wyższego Prawa Magdeburskiego na Zamku Krakowskim. Powołanie go 17 sierpnia 1706 roku na ławnika sądowego było jedynie formalnością mającą spełnić wymóg praktyki w ławie, skoro już 21 sierpnia został wybrany do rady miejskiej na miejsce po zmarłym rajcy Andrzeju Bellim (nr 527). Zasiadał w radzie niecałe dziewięć lat, ale tylko raz został odnotowany w radzie urzędującej i wtedy to pełnił funkcję burmistrza. Zajęty interesami, nie angażował się mocno w sprawy miasta. W pierwszym roku urzędowania powierzono mu pobór kontrybucji dla Szwedów. Już w chwili wybuchu drugiej wojny szwedzkiej uważany był za najbogatszego kupca krakowskiego, zapłacił spośród kupców najwyższą kontrybucję okupantowi. W latach 1706–1712 sprowadzał towar korzenny z Wrocławia, wino z Węgier, sery z Warszawy i Torunia, później handel prowadził przez Tarnowskie Góry. Udzielał także pożyczek pod zastaw, po jego śmierci spisano fanty zastawne pozostawione przez ponad 80 osób, w tym rajców i ich rodziny. Miał kamienicę przy Rynku (nr 43), zwaną „Laskiewiczowską”, oraz przy ul. Szewskiej. Był dwukrotnie żonaty: z Dorotą Szczurowicówną, z którą miał wspomnianego już syna Wawrzyńca, rajcę, oraz z Reginą Filusiówną, z którą miał czterech synów: Stanisława, ławnika miejskiego i starszego Kongregacji Kupieckiej, wspomnianego rajcę Józefa, lekarza Antoniego oraz Franciszka, a także dwie córki. Zmarł przed 26 maja 1714 roku, kiedy to w radzie wybrano na jego miejsce Kazimierza Franciszka Tuatera (nr 588).
