Prawnik, adwokat, działacz niepodległościowy i społeczny, polityk. Urodzony w 1883 roku w Woli Przemykowskiej w powiecie brzeskim, syn Edmunda i Rozali Wróblewskiej. Studiował prawo w Wiedniu i Krakowie, gdzie w 1913 roku uzyskał tytuł doktora prawa. Działał w Związku Walki Czynnej oraz w Strzelcu, służył w Legionach, potem w Wojsku Polskim. Do 1915 roku był radnym miasta Podgórza, tu także w 1919 roku otworzył kancelarię adwokacką. Od 1926 roku był krakowskim radnym miejskim, w 1931 roku w okresie ograniczenia samorządu krakowskiego wszedł do Rady Przybocznej, a przez Tymczasową Radę Miejską został w lipcu 1931 roku wybrany na wiceprezydenta, którą to funkcję pełnił do 2 września 1939 roku. Działał w Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny oraz Związku Legionistów. W czasie kryzysu ekonomicznego kierował akcją pomocy bezrobotnym. Po wybuchu wojny i wyjeździe 3 września 1939 roku komisarycznego prezydenta Bolesława Czuchajowskiego (nr 687) jako wiceprezydent przejął władzę w mieście. Zdekompletowana Rada Miejska na posiedzeniu 5 września, w przeddzień wkroczenia Niemców do Krakowa, powierzyła Stanisławowi Klimeckiemu urząd prezydenta. Z godnością i odwagą bronił interesów mieszkańców wobec okupanta, przeciwdziałał panice oraz organizował pomoc dla ludności. 20 września został aresztowany, co oznaczało początek likwidacji polskiego samorządu i przejęcie zarządu miasta przez władze niemieckie. Zwolniony po dziesięciu dniach został ponownie aresztowany 6 listopada 1939 roku i wraz z profesorami Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Akademii Górniczej wysłany do obozu w Sachsenhausen. Zwolniony w 1940 roku powrócił do Krakowa. Aresztowany pod koniec listopada 1942 roku został 11 grudnia rozstrzelany w lasach niepołomickich. Jego żoną była Stefania Massar, mieli dwoje dzieci. Jest patronem jednej z ulic w Krakowie.
