Stanislaus Antonius Lopacki
Lekarz, profesor Uniwersytetu Krakowskiego, urodzony w Krakowie, syn rajcy Jacka (nr 516) i Elżbiety z Winklerów, przyrodni brat Jacka Augustyna, archiprezbitera kościoła Mariackiego. Pieczętował się herbem Kotwicz (Kotwica). W Krakowie uzyskał stopień doktora filozofii, a w Padwie doktora medycyny. Po powrocie do kraju został inkorporowany do Wydziału Lekarskiego, objął katedrę botaniki i simplicjów, przejął też wykłady z anatomii. Zasiadający w radzie ojciec Jacek wystarał się o poparcie Jana III Sobieskiego dla kandydatury Stanisława Antoniego na urząd rajcowski. Mimo sprzeciwu grupy rajców w 1696 roku Stanisław Antoni zajął w radzie miejsce po zmarłym Stanisławie Wosińskim (nr 543) i sprawował ten urząd przez ponad 42 lata. Dwunastokrotnie był powoływany do rady urzędującej i sprawował wówczas w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. Podczas uroczystości koronacyjnych Augusta II wygłaszał mowę, przekazał królowi klucze do miasta i księgę przywilejów miejskich. Po śmierci króla jako burmistrz zwrócił się do pospólstwa w sprawie nadzwyczajnych wydatków związanych z nadchodząca elekcją i koronacją nowego władcy: na wybrukowanie drogi od kościoła św. Floriana do miasta, wystawienie kordegard dla załogi, delegowanie posłów do Warszawy i przygotowanie bram tryumfalnych. Znowu jako burmistrz, a nadto senior rady, witał u bramy Floriańskiej króla elekta Stanisława Leszczyńskiego z małżonką, wygłaszając orację nienaganną łaciną. W 1735 roku na czele 15 radnych przystąpił do konfederacji dzikowieckiej mającej bronić tronu Leszczyńskiego. Był prowizorem szpitala św. Rocha. Ożenił się z Urszulą Karmichelówną, miał dwóch synów i cztery córki. Zmarł w 1738 roku.
