Jurydyka proboszczowska parafii Bożego Miłosierdzia, Ecclesia Misericordia Dei in Smoleńsko ad Cracoviam (tu ecclesia w rozumieniu gminy kościelnej), zwana jurydyką "Smoleńsko" czy "Bożego Miłosierdzia" – pod rządami proboszcza, jako jego uposażenie. Powstała przy kościele Bożego Miłosierdzia (Bożego Politowania), zbudowanym na początku XVII wieku wraz ze szpitalem dla duchowieństwa, na gruntach darowanych przez Jana Żukowskiego jeszcze w połowie XVI wieku (stojący tam dworek był nazywany Smoleńsko) i gruntach nadanych przez następców Drohojewskich i Myszkowskich – w 1644 roku legowano na rzecz nowo powstałego kościoła dworek i dwadzieścia cztery domy. Teren ten był położony na zachód od murów miejskich Krakowa, wzdłuż dzisiejszej ulicy Smoleńsk. Z czasem jurydyka wchłonęła w swoje granice, poprzez nadania, dawne jurydyki szlachecko-magnackie, jak Drohojewszczyzna, Koniecpolszczyzna czy Myszkowskie, po których ślady zaniknęły. Ostatecznie powstała ona w 1624 roku, gdy król Władysław IV przekazał posiadłość pod zarząd proboszcza kościoła Boże-go Miłosierdzia – proboszczami byli penitencjariusze katedry krakowskiej. W jurydyce z nadania proboszcza był ustanowiony samorząd w postaci wójta, jego zastępcy i trzy-, pięcioosobowej ławy sądowej i pisarza. Od orzeczeń samorządowych odwołanie przysługiwało do sądu proboszczowskiego. Podczas konfederacji barskiej w 1768 roku Smoleńsk uległ całkowitemu spaleniu. Pod koniec XVIII wieku liczył około czterdziestu domów i trzystu pięćdziesięciu mieszkańców trudniących się rzemiosłem, a jurydyka znana była z produkcji gorzelniczej i browarniczej. W granice miasta Krakowa na trwałe została włączona w 1801 roku.
