Dawna wieś po prawej stronie Wisły, obecnie w południowo-zachodniej części miasta Krakowa, około 12 km od jego centrum, przy starym trakcie solnym z Wieliczki na Śląsk (dzisiejsza ulica Petrażyckiego) i starym trakcie do Oświęcimia (dzisiejsza ulica Skotnicka), sąsiadująca ze Skotnikami i Kobierzynem (od 1941 roku z Krakowem), z Opatkowicami, z leżącymi do dziś w zasadniczej swojej części poza granicą Krakowa Libertowem, a także w całości poza granicą miasta z Brzyczyną Dolną, Korabnikami, Skawiną i Samborkiem oraz dalej z Tyńcem.
W najstarszej znanej wzmiance, pochodzącej z 1470 roku, nazwa wsi odnotowana w brzmieniu Szydzyna. W innych dawnych zapiskach: Szidzyna (1506), Szidzina (1581), Sidzina (1787), Szydzina (1843). Nazwa wsi wywodzi się od nazwy osobowej „Sida”.
Wieś podległa parafii pw. Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Skawinie.
Sidzina przeniesiona została z prawa polskiego na prawo niemieckie w 1367 roku, za panowania króla Kazimierza Wielkiego. W rejonie dzisiejszej ulicy Wrony wytyczono centrum wsi, przyjęto także niwowy rozłóg pól. W XIX wieku odnotowywano nazwy niw: Niwa Miejscowa Kameralna, Niwa Miejscowa Chlebowska, Niwa Średnie Pole, Niwa Wielkie Niwy.
Historycznie wieś była własnością mieszaną. W latach 1123–1125 odnotowano źródła solne i dwie karczmy należące do klasztoru Benedyktynów w Tyńcu, później źródło solne przeszło w ręce bożogrobców miechowskich. W XV wieku część wsi należała do tynieckich benedyktynów, część do prywatnych właścicieli (i czasowo także benedyktynów), od XVII wieku stanowiła własność Akademii Krakowskiej. W 1782 roku część klasztorną przejął Fundusz Religijny.
Przed rozbiorami gromada Sidzina należała do powiatu szczyrzyckiego, po roku 1772 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule wielickim, od 1782 roku w cyrkule myślenickim. Od 1815 roku jako gromada (od 1856 roku gmina) nadal w cyrkule myślenickim, w 1819 roku przemianowanym na wadowicki. W czasach autonomii galicyjskiej, od 1866 roku, wieś miała status gminy jednostkowej, należała do powiatu wielickiego, od 1896 roku do powiatu podgórskiego – stan ten przetrwał do czasów II Rzeczypospolitej, do roku 1923, kiedy to Sidzina objęta została powiatem krakowskim. W 1934 roku wieś przemianowano na gromadę i włączono w skład wielowioskowej gminy zbiorczej Skawina, co przetrwało czas okupacji niemieckiej i początków Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W roku 1954 Sidzinę objęto wielowioskową gromadą Tyniec, nadając jej status wsi (od 1958 roku stanowiącej sołectwo). W roku 1960 zlikwidowano gromadę Tyniec, a wieś Sidzina wcielona została do gromady Skawina – co obowiązywało do 1972 roku.
W roku 1973 wieś Sidzina wyłączona została ze struktury ustrojowej powiatu krakowskiego i włączona do granic miasta Krakowa, do dzielnicy administracyjnej Podgórze.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej VIII Dębniki.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902:
Sidzina al. Sydzina, przy gościńcu do Borka Falęckiego. Zbudowana w równinie, nad małym dopływem potoku Rzepnika (dopływu Skawiny). Wspomina tę wieś przywilej z roku 1198, wyliczający dobra klasztoru miechowskiego. Szlachcic Michora darował w tej wsi klasztorowi źródło słone, które jednak wyschło. Podobnież warzelnie soli miał w Sidzinie klasztor zwierzyniecki na górze Ceran lub Czyczan, które za Długosza także już wyschło. Sama wieś należała za Długosza i później, aż do końca XVIII wieku, w części do opactwa tynieckiego, w części do prywatnych osób. Ztąd rozróżniają Sidzinę Kameralną, t.j. dawniej opacką, i Szidzinę Furdzik. We wsi jest szkoła filialna.
