Sebastianus Głowczyk
W radzie miejskiej Kleparza od roku 1651, czterokrotnie zasiadał w radzie urzędującej-burmistrzowskiej. Był właścicielem domu z zajazdem położonego przy ul. Długiej, na lewej połaci od Sławkowskiej bramy ku Błoniu (chodzi o jurydykę Błonie za Kleparzem), czyli po stronie jurydyki Biskupie. W zajeździe były dla gości izba z komórką od ulicy, druga komora na owies i stajnia na sześćdziesiąt koni, w której mogły stanąć wozy cugowe. Żonaty z Zofią. W ostatniej woli sporządzonej w 1666 roku Sebastian Główczyk oświadczył: Naprzód oddaję duszę moją Panu Bogu Wszechmogącemu w Trójcy Świętej jedynemu a ciało ziemi, z małżonką moją żegnając się dziękuję jej za miłość przyjacielską i za fatygi, które ona wespół ze mną zażywała i teraz dotychczas używa, nie mając żadnych inszych dostatków, tedy jej oddaje tę ubogą majętnostkę i wszytkie ruchome dobra, które przy domu zostają i zostawać będą, a proszę jej, aby za moją duszę i dziadki nasze dobrze czyniła. Zawarł w testamencie także zapisy: ojcom bernardynom do Przyrowa legnie złotych sto, także legnie ojcom karmelitom bosym do Lublina złotych sto, a w związku z długiem wobec kasy miejskiej oświadczył: iżem Rzeczypospolitej nic nie zatrzymał, to jest złotych siedemdziesiąt, które się w chorobie mojej upominali, i owszem mnie zostaje z usług u Rzeczypospolitej złotych sto siedemdziesiąt, które różnymi czasy i na różne wydatki wydawał, własne swoje pieniądze […] jednak żegnając się z tym światem mizernym odpuszczam to wszystko pospólstwu. Wykonawcami ostatniej woli ustanowił Jana Bojanowskiego zwanego Karlica (nr 154), rajcę i wójta kleparskiego, oraz Jakuba Kokoszkę, mieszczanina kleparskiego, swojego sąsiada, prosząc, aby się z tego nie wymawiali, a małżonce mojej w tym posłużyli i krzywdy jej czynić niedopuszczali, a ona będzie powinna za nich Pana Boga prosić. Zmarł na przełomie lat 1667 i 1668 – w lutym 1668 roku żona Zofia została odnotowana jako wdowa. Wzmiankowana została także w roku 1673, już jako żona Stanisława Kreczyńskiego, mieszczanina kleparskiego – sądziła się wówczas przed ławą miejską z innymi spadkobiercami o schedę po pierwszym mężu, Sebastianie.
