Jurydyka powstała z początkiem XVII wieku, położona po obu stronach dzisiejszej ulicy Piłsudskiego, od murów miejskich po styk dzisiejszych ulic Retoryka i Garncarskiej. Zajmowała obszar między zachodnią częścią murów miejskich, jurydykami Garbary i Smoleńsk oraz rzeką Rudawą w jej ówczesnym biegu. Pierwotnie grunt ten wraz z zabudowaniami stanowił folwark będący uposażeniem uniwersyteckiej katedry retoryki, od czego wzięła nazwę późniejsza jurydyka. W najstarszych zachowanych dokumentach Retoryki, sięgających roku 1623, jako właściciel występuje Krzysztof Ossoliński, pan na Tęczynie, od 1638 roku wojewoda sandomierski. Po jego śmierci w 1645 roku i bezpotomnym zgonie jedynego syna Baldwina jurydyka przeszła na własność linii po bracie Krzysztofa – Maksymilianie-Sieciechu Ossolińskim. Od ich nazwiska utarła się też jej druga nazwa: Ossolińskie. W jurydyce działał samorząd w postaci urzędów wójta i pięcioosobowej ławy sądowej. Wójtowie imiennie są odnotowywani od roku 1628. W roku 1763 ówczesny dziedzic Retoryki Michał Ossoliński (prawnuk wspomnianego Mak-symiliana) wydał ordynację, w której między innymi potwierdzono właściwość odwoławczego sądu nadwornego sprawowanego przez każdorazowego właściciela gruntu. Niedługo później, w roku 1781, Ossolińscy sprzedali Retorykę Józefowi Szlubowskiemu, staroście siomackiemu. W 1789 roku na gruntach tych stały dwadzieścia dwa domy ze stu siedemdziesięcioma trzema mieszkańcami, znajdował się tam również dwór i karczma. Retoryka weszła w granice Krakowa w 1801 roku. Pamięć po niej zachowała się w nazwie powstałej w 1883 roku ulicy Retoryka.
