Dawna wieś po prawej stronie Wisły, obecnie w zachodniej części miasta Krakowa, około 6,5 km od jego centrum, u podnóża Lasu Wolskiego, sąsiadująca z Bielanami, Wolą Justowską, Zwierzyńcem (od 1910 roku z Krakowem) oraz przez Wisłę z Bodzowem i Kostrzem.
W najstarszej znanej wzmiance, pochodzącej z 1254 roku, nazwa wsi została zapisana w brzmieniu Pregoral. W innych dawnych zapiskach w postaciach: Przegorzali (1389), Przegorzalye (1470), Przegorzali (1566), Przegorzały (XVIII/XIX wiek), Wartenberg (1940). Nazwa wsi pochodząca od terminu „miejsce wypalone”.
Przegorzały należały do parafii pw. Najświętszego Salwatora w Krakowie-Zwierzyńcu. W znanym z połowy XIX wieku godle pieczętnym wsi rola i lemiesz.
Nieznana z daty lokacja wsi wytyczyła centrum u zbiegu dzisiejszych ulic Jodłowej i Przegorzalskiej. W połowie XIX wieku odnotowywano nazwy pól i rejonów wsi: Szachta (w centralnej części wsi), Krępok (w części zachodniej), Zaskale (w części południowo-wschodniej), Ostruch (w części północno-wschodniej).
Historycznie wieś była własnością o charakterze mieszanym. W 1162 roku stanowiła część uposażenia klasztoru Norbertanek zwierzynieckich. W XV wieku podzielona na cztery części, zgodnie z własnością: klasztoru Norbertanek, kolegiaty Wszystkich Świętych, kleryków przy kościele św. Michała oraz Jana Koniecpolskiego. Gdy Jost Ludwik Decjusz do roku 1566 wykupił dwie części, wieś podzieliła się na Przegorzały Szlacheckie i Przegorzały Duchowne. Podział ten utrzymał się do XIX wieku, nie mając jednak skutków ustrojowych. Po Decjuszu właścicielami szlachecko-magnackiej części wsi byli Lubomirscy i Sanguszkowie. W drugiej połowie XIX wieku działały tam jeszcze założone przez Decjusza cegielnia i wapienniki. Na przełomie wieków XIX i XX powstały na stokach w zachodniej części wsi wille, wśród nich wzniesiona w 1929 roku rezydencja Odyniec należąca do Adolfa Szyszko-Bohusza.
Przed trzecim rozbiorem gromada Przegorzały należała do powiatu krakowskiego, po roku 1795 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule krakowskim. W okresie Księstwa Warszawskiego wieś miała odrębny status gromadzki w ramach departamentu i powiatu krakowskiego. W 1815 roku Przegorzały weszły w granice państwa-miasta Rzeczypospolitej Krakowskiej jako gromada w składzie gminy obwodowej Zwierzyniec, od roku 1838 dystryktu Liszki. W roku 1846 wieś powróciła jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki. W okresie autonomii galicyjskiej, od 1866 roku, Przegorzały miały nadal status jednowioskowej gminy (gminy jednostkowej) w ramach powiatu krakowskiego. To gminne usytuowanie wsi przetrwało do czasów II Rzeczypospolitej, do roku 1933. W 1934 roku dotychczasowa gmina Przegorzały przekształcona została w gromadę w ramach wielowioskowej gminy zbiorczej Bronowice Wielkie.
W roku 1941 znajdujące się w okupacyjnym departamencie i powiecie krakowskim Generalnego Gubernatorstwa Przegorzały (liczące wówczas 2,47 km² i 1058 mieszkańców) włączone zostały do granic Krakowa, do jego III obwodu administracyjnego, jako XXXI dzielnica katastralna miasta.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej VII Zwierzyniec.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902:
Przegorzały, wieś, na zachód od Krakowa, między Mogiłą Kościuszki, lasem Woli Justowskiej (częścią Skał Panieńskich) i klasztorem kamedułów na Bielanach. Stoi tu kilka pięknych willi i domków, fabryka wyrobów glinianych i celniejsze wapniarki. W ogóle jest 336 rzymskich katolików i 4 izraelitów. Przez wieś prowadzi gościniec z Krakowa (6,1 km) do Liszek.
