Powierzchnia miasta, zasada podziału...

W 1939 r. Kraków liczył sobie 49,5 km² oraz ok. 259 000 mieszkańców. Dokonane na mocy przywołanego wyżej dekretu z 28 maja 1941 r. przyłączenie sąsiadujących z miastem gmin zwiększyło obszar miasta do 165,3 km², natomiast liczba ludności wzrosła do ok. 321 000 mieszkańców. Powierzchnia Krakowa wzrosła więc ponad trzykrotnie.

  Porównanie relacji między poprzednim, trzynastym podziałem wewnętrznym miasta, a nowym, wprowadzonym w roku 1941 podziałem czternastym pozwala dostrzec zasadę, jaką przyjęto przy opracowywaniu nowej siatki podziału miasta w jego nowych granicach.

* Korekta dotyczyła przesunięcia fragmentu dz. kat. Warszawskie z Obwodu IV do Obwodu V.

Uwaga: określenia w cudzysłowach własne, tylko dla orientacji w położeniu obwodów.

Podział wewnętrzny miasta z 1938 r. nie został więc w roku 1941 zanegowany, stał się podstawą do rozbudowy struktury w nowych granicach miejskich. Numeracje dawnych 6 obwodów pozostawiono bez zmian, Obwody I, II i IV w zasadzie pozostawiono w identycznych granicach jak w roku 1938, natomiast obszary Obwodów III, V i VI powiększono o sąsiadujące, nowo przyłączone do miasta tereny. Do tej podstawy dodano 4 nowe obwody, oznaczając je numerami VII–X; objęły one pozostałe włączone w granice Krakowa obszary. W ten sposób podzielono Kraków na 10 obwodów.

  Poniżej jednostki nowego podziału wewnętrznego miasta z powierzchniami opisanymi poprzez dzielnice katastralne.

Dla 4 „dawnych” obwodów, oznaczonych numerami III–VI, utrzymano wprowadzone jeszcze w 1938 r. obszary ekspozytur miejskich urzędów obwodowych III–VI (dla Obwodu VI 2 ekspozytury, analogicznie jak wcześniej). Jednak do tych obszarów ekspozyturalnych obejmujących określone dzielnice katastralne, takie same jak poprzednio (z zastrzeżeniem korekty w przypadku Grzegórzek), dołączono tereny osiedli, czyli nie całych nowych dzielnic katastralnych utworzonych z gmin nowo przyłączonych, lecz tylko same centra tych dawnych gmin. Ten stan obrazuje poniższe zestawienie.