Petrus Schelung (Scheling, Schelag, Schelug, Szelung, Szelang, Seling)
Stradomianin, we władzach miejskich zasiadał początkowo jako reprezentant Stradomia, z końcem roku 1505 lub w 1506 roku zrezygnował z krzesła rajcy stradomskiego i od 1507 roku był nominowany do rady jako reprezentant kazimierzan. Jeden z trzech rajców straconych w 1520 roku za skazanie na śmierć trzech szlachciców – szerzej w biogramach Stanisława Sieczki (nr 184) i Stanisława Kawki (nr 185). Karierę rozpoczął w ławie miejskiej w latach 1487 i 1488. Od następnego roku zasiadał w radzie miejskiej przez około trzydzieści lat, z przerwą w 1506 roku. Do rady urzędującej-burmistrzowskiej był nominowany w latach 1489–1494, 1496–1500, 1503–1504 i 1507–1519, zatem dwudziestopięciokrotnie. Odnotowany jako rajca kazimierski wraz z Janem Zontagiem młodszym (nr 170), w 1508 roku, gdy świadkował przy składaniu ostatniej woli przez księżną Machnę, żonę księcia zatorskiego Krzysztofa – został jednym z wykonawców testamentu. W tej roli w 1510 roku brał udział w dokonaniu transakcji z królem Zygmuntem Augustem, w wyniku której doszła do skutku fundacja ustanowiona przez testatorkę na rzecz kościoła św. Katarzyny. W roku 1509, zasiadając w radzie urzędującej, rozpatrywał przedstawiony radzie projekt nowego statutu cechu garncarzy. Jego córka Małgorzata była pierwszą żoną Bartolomea Berrecciego, był zatem teściem tego znakomitego architekta i rzeźbiarza, twórcy między innymi nagrobnej kaplicy Zygmunta Starego w katedrze na Wawelu. Ścięty w roku 1520, przed wykonaniem wyroku zrezygnował na rzecz klasztoru oo. Augustianów z domu zwanego „Piekło”, położonego obok mostu na Stradomiu, przyległego do kościoła św. Jadwigi. Od 1527 roku Urszula Szelągowa, wdowa po rajcy Piotrze Szelągu, oddawała klasztorowi Augustianów 1 grzywnę rocznego czynszu z jatki mięsnej na Kazimierzu, jako fundusz na uposażenie cotygodniowej mszy za zmarłych.
