Prawnik, sędzia, profesor prawa, rektor Uniwersytetu Krakowskiego, urodzony w 1795 roku w Krakowie, syn kupca Wojciecha, ostatniego starszego Bractwa Kurkowego w dawnej Rzeczypospolitej (uratował insygnia Bractwa), i Kunegundy z Siekańskich. Tytularny radca dworu od 1855 roku, kawaler austriackiego Orderu św. Leopolda, nobilitowany w 1865 roku. Od 1814 roku studiował filozofię i prawo na Uniwersytecie Krakowskim (w Szkole Głównej Krakowskiej), studiował też we Wrocławiu i Berlinie. Po powrocie do Krakowa został sędzią przy Trybunale I Instancji, w roku 1825 uzyskał stopień doktora praw, rok później nominację na dożywotniego prokuratora przy tym Trybunale. W roku 1829 objął katedrę prawa rzymskiego. Wtedy także został wybrany z ramienia uniwersytetu do Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa. Wobec wakatu na urzędzie Prezesa Senatu senatorowie na zmianę, w miesięcznych kadencjach, pełnienili związane z tym urzędem obowiązki: Piotr Bartynowski stanął na czele miasta jako senator prezydujący w marcu 1833 roku. W tymże roku w wyniku działania Komisji Reorganizacyjnej mocarstw opiekuńczych został wraz z senatorem Sebastianem Girtlerem (nr 662), także reprezentującym uniwersytet, usunięty z Senatu. Otrzymał jednak nominację na prezesa Trybunału I Instancji, z tego też powodu zrezygnował z uniwersyteckiej katedry. Po reorganizacji sądownictwa przez rząd austriacki został radcą Sądu Krajowego Wyższego. W okresie znoszenia autonomii uniwersyteckiej powołano go na funkcję kuratora uniwersytetu, którą pełnił przez pół roku 1852. W 1860 roku z wniosku zgłoszonego przez Józefa Dietla (nr 673) został jednogłośnie wybrany rektorem – pierwszym po odzyskaniu przez uczelnię autonomii. Przeszedł w stan spoczynku w 1862 roku. Był członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, a po utworzeniu w 1872 roku Akademii Umiejętności jej członkiem korespondentem. Ożenił się z Teodorą z Kosteckich, miał syna Franciszka, archeologa. Zmarł 23 grudnia 1874 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim.
