Paulus Piskalsky
Tytułowany jako nobilis. Prawdopodobnie syn rajcy Wojciecha Piskalskiego (nr 168) i brat rajcy Wawrzyńca Piskalskiego (nr 176). Zasiadał w ławie sądowej, następnie od roku 1693 w radzie miejskiej, w tymże roku był burmistrzem. W roku 1696 został wybrany do rady urzędującej, lecz gdy burmistrz Stanisław Niewalkowicz (nr 173) chciał mu przekazać funkcję, ten odmówił przyjęcia symbolu urzędu – pieczęci miejskiej; zrezygnował też z urzędu rajcy. W księdze radzieckiej odnotowano oświadczenie Pawła Piskalskiego: Ja raz ani pieczęci ani urzędu więcej przyjmować nie mogę, bom sobie przez to IchMMPP Szlachty reputacją stracił, nie prosiłem też o to IMP Wielkorządcę aby mnie był na ten urząd obierał. Wolę wszystkie podatki płacić aniżeli być rajcą – poydę do Cancellariey albo gdziekolwiek do Xsiąg i będę ten Urząd resignował. Zapisano też, że: Sama Pani Piskalska mówiła obejdzie się on bez tego urzędu, bo ma inszych turbacji dosyć […] Mówiła Panu Piskalskiemu małżonkowi swojemu jeżeli mi jeszcze raz Waszmość przyniósł burmistrzostwo, to pojdę precz z domu Waszmości, bo się Waszmość z burmistrzostwa nie najesz. Zatem obraził się, ale w mieście pozostał. W 1698 roku wraz z rajcą Adamem Tyczyńskim (nr 167) został egzekutorem testamentu wdowy po Teresie Saryszowej, wdowy po Wojciechu Saryszu, wójcie jurydyki Błonie – za opiekę, którą sprawował nad nią, otrzymał zapis na domu zwanym Saryszowskim, położonym w jurydyce Błonie. Rok wcześniej ożenił się z jej córką Katarzyną, świadkami ślubu byli rajca Adam Tyczyński (nr 167) oraz rajca Wojciech Piskalski (nr 168), prawdopodobnie ojciec pana młodego. W 1700 roku został administratorem wsi królewskiej pozostającej w gestii wielkorządowej Zielonki, ustanowionym przez jej dzierżawcę. Wówczas najpewniej opuścił Kleparz.
