Profesor literatury, tłumacz, poeta, urodzony około 1785 roku. W roku 1812 został mianowany profesorem literatury w szkole toruńskiej, w roku 1815 zastępcą profesora, a po egzaminie konkursowym profesorem literatury polskiej na Uniwersytecie Krakowskim (w Szkole Głównej Krakowskiej). W roku 1816 uniwersytet nadał mu tytuł doktora honoris causa filozofii. W latach 1823–1828 był dziekanem Wydziału Filozoficznego. Od założenia z końcem 1815 roku Towarzystwa Naukowego Krakowskiego pełnił w nim funkcję sekretarza generalnego przez blisko 25 lat, do śmierci. Zasiadał w krakowskiej loży wolnomularskiej „Przesąd Zwyciężony”, piastował w niej godność „mówcy”. Na podstawie konstytucji Rzeczypospolitej Krakowskiej zapewniającej uniwersytetowi udział w Zgromadzeniu Reprezentantów, w roku 1827 wybrany został przez senat akademicki jednym z trzech przedstawicieli do tegoż Zgromadzenia. W roku 1831 został powołany do Senatu Rządzącego. Prowadził politykę zgodną ze stronnictwem mieszczańskim w Senacie, w tym gronie brał udział w rozmowach z rezydentem austriackim dotyczących odejścia prezesa Stanisława Wodzickiego (nr 647). W pierwszym roku zasiadania w Senacie przyszło mu stanąć na czele miasta – jako senator prezydujący pełnił obowiązki prezesa w czasie wakatu po dymisji Wodzickiego. W ramach podziału kadencji pomiędzy senatorami jego prezydowanie w Senacie przypadło na wrzesień i październik 1831 roku. W tym czasie przez Kraków przeszedł korpus wojsk powstańczych generała Samuela Różyckiego, przebywał tu prezes Rządu Narodowego Adam Czartoryski i inne władze cywilne powstania. Z końcem września 1831 roku wkroczyły wojska rosyjskie pod dowództwem gen. Fiodora Rydygiera, okupując miasto do listopada włącznie i kładąc kres krakowskim wydarzeniom powstania listopadowego. Paweł Czajkowski zmarł w 1839 roku w Krakowie.
