Paulus Cellari (de Cellario, Celary, Celarius, Selarius)
Kupiec, przedstawiciel trzeciego pokolenia rodziny przybyłej do Krakowa z Mediolanu. Dziadkiem jego był kupiec Jan, ojcem także kupiec Andrzej, rajca krakowski (nr 447), bratem Andrzej, a matką Małgorzata Miączyńska. Rodzina pieczętowała się herbem Sulima. Paweł w młodości prawdopodobnie służył u książąt Zbaraskich, później przejął po ojcu nie tylko interes kupiecki. W roku 1617 uzyskał nominację do rady na miejsce po zmarłym ojcu Andrzeju. Godność tę pełnił przez ćwierć wieku, do śmierci. Pięciokrotnie był wybierany do rady urzędującej, w której na przemian z innymi rajcami pełnił funkcję burmistrza. W sprawie, która zaczęła się jeszcze za życia jego ojca, procesował się z Janem Marszowskim (ojciec Pawła Cellarego wraz z Andrzejem Bełzą (nr 484) zostali oskarżeni o pobicie i przetrzymywanie przez kilka dni na ratuszu pisarza mennicy królewskiej w Krakowie, na co Zygmunt III polecił przeprowadzenie śledztwa i wykrycie winnych). Paweł Cellary w roku 1629 nabył od Andrzeja Bełzy ogród. Był też właścicielemwsi Sudoł kupionej w 1628 roku od Andrzeja Kozimirskiego. Wraz bratem Andrzejem miał wieś Olszę, część Prądnika i magazyn w Lublinie. Główną siedzibą była kamienica położona przy Rynku (obecnie nr 19). Paweł był żonaty z Anną, córką lekarza Jerzego Pipana, z którą miał między innymi syna Jana Pawła (przyszłego generała-majora wojsk polskich cudzoziemskiego pochodzenia, który w nagrodę za zasługi wojenne w roku 1662 otrzymał od sejmu indygenat) i Andrzeja. Zmarł 6 stycznia 1642 roku.
