Onuphrius (Onuphrio) Zamoyski
W 1772 roku został określony jako krakowski i kleparski kupiec. W ławie miejskiej zasiadał w latach 1777–1782, bezpośrednio z niej uzyskał nominację do rady miejskiej, na miejsce zwolnione po rajcy Antonim Sobocińskim (nr 195). Zajmował się finansami miejskimi, w latach 1782–1783 i 1785–1788 był lonerem. Sprawował też urząd wójta kleparskiego – rada powierzała mu wójtostwo w latach 1782–1783 i 1785–1787. W latach 1784 i 1785 w przejściowej sytuacji ustrojowej (nieobsadzone miejsca w radzie) sprawował funkcję burmistrza miasta w sposób ciągły, bez założonej ustrojowo rotacji w ramach gremium radzieckiego. Od roku 1787 używał tytułu seniora rady miejskiej. W roku 1783 był prowizorem kościoła i szpitala św. św. Apostołów Szymona i Judy; wraz z prowizorem Wojciechem Jastrzębskim (nr 194) pozywał przed sąd wielkorządców krakowskich byłych prowizorów Michała Molęckiego (nr 189) i Michała Wesołowskiego (nr 193) o nierozliczone kwoty pieniężne. Prowizorem szpitala był również w roku 1788 wraz z rajcą Wincentym Lewińskim (nr 200). Był ostatnim burmistrzem (zwanym ówcześnie prezydentem) Kleparza, zamykającym stabilny okres kleparskiej samodzielności miejskiej; późniejsi będą działali już tylko w ramach miasta epizodycznie odzyskującego tę samodzielność. Po włączeniu Kleparza do Krakowa, od kwietnia 1792 roku nadal zajmował urząd burmistrza, lecz już tylko cyrkułowego, stojąc na czele Cyrkułu IV Miasta Stołecznego Wydziałowego Krakowa, czyli jednej z krakowskich dzielnic. Onufry Zamoyski był żonaty z Teresą. Miał dom w Kleparzu, z dawna Dynarowskich zwaney, położony przy ul. Różanej. W 1791 roku w Regestrze ludności chrześcijańskiej Kleparza został odnotowany jako liczący sobie wówczas 45 lat właściciel domu, zamieszkały w nim z żoną Teresą, synami Józefem i Janem, córkami Marianną i Ludwiką oraz sługą Marianną Bodziańską.
