Prawnik, radca dworu, kawaler Orderu Franciszka Józefa. Urodzony 13 lipca 1828 roku w Sepnicy w powiecie ropczyckim, syn Macieja, dzierżawcy dóbr. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1854 roku podjął pracę jako praktykant konceptualista w magistracie bocheńskim, następnie przeszedł do sądownictwa w Rzeszowie, gdzie zajmował stanowiska radcy sądowego i zastępcy asesora sądu powiatowego w sprawach dochodów skarbowych. W latach 1879– 1892 był radcą Sądu Krajowego Wyższego w Krakowie. W roku 1893 otrzymał tytuł radcy dworu. Aktywność w samorządzie pogórskim rozpoczął w 1896 roku, uzyskując w wyborach mandat radnego. Po złożeniu rezygnacji z urzędu burmistrzowskiego przez Romana Kleina (nr 16) rada miejska, w wyborach uzupełniających 19 sierpnia 1897 roku, powierzyła mu ten urząd. Głównym przedsięwzięciem tej kadencji było uruchomienie w mieście elektrowni, prowadzono także prace nad kanalizacją, obwałowaniem Wisły, budową portu i III Mostu, wzniesieniem nowego kościoła i uruchomieniem nowego cmentarza. Punktem zapalnym stała się jednak, podobnie jak w przypadku poprzednika, kwestia wapiennika miejskiego. Gdy radny Władysław Liban postawił mu zarzut, że nieprawdziwie przedstawia starostwu i Namiestnictwu projekt zawiązania kartelu dla wzmocnienia wapiennika, urażony złożył rezygnację i przysiągł, że nie zmieni decyzji, co zmusiło radę do jej przyjęcia 15 lutego 1900 roku. W tym samym dniu rada uchwaliła nadanie byłemu już burmistrzowi tytułu honorowego obywatela Podgórza. W okresie sprawowania urzędu burmistrzowskiego wchodził w skład rady powiatowej w Wieliczce. Był prezesem Kasy Oszczędności Miasta Podgórza oraz prezesem Towarzystwa Upiększania Miasta Podgórza, opiekunem miejscowej ochronki dla dzieci, działał w miejscowym „Sokole”. Należał do niego dom przy ul. Mickiewicza 38 (obecnie Zamoyskiego). Ożenił się z Bronisławą z Łopockich, urodzoną w Porębie w powiecie brzeskim. Po śmierci żony, nie mając własnych dzieci, zaopiekował się Celiną Garbaczyńską, córką zmarłego brata, która zachowała stan panieński i pracowała jako nauczycielka w etatowej żeńskiej czteroklasowej szkole im. Królowej Kingi w Podgórzu. Zmarł 13 kwietnia 1910 roku. Początkowo pochowano go na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobie rodzinnym, gdzie spoczywała żona, następnie – dzięki staraniom Celiny – przeniesiono go wraz z żoną do nowego grobu na Nowym Cmentarzu w Podgórzu.
