Doktor prawa, adwokat, polityk, poseł do Sejmu Krajowego we Lwowie i Rady Państwa w Wiedniu. Honorowy obywatel miasta Krakowa (1881). Urodzony w 1823 roku w Starym Mieście koło Sambora w niezamożnej rodzinie obrządku greckokatolickiego, syn Szymona, kuśnierza. Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1855 roku otworzył kancelarię adwokacką w Krakowie, zbliżył się do rodziny Potockich. Znajomość z Adamem Potockim ułatwiła mu dalszą karierę polityczną. Regularnie pisał teksty do konserwatywnego „Czasu”. W 1861 roku został posłem na Sejm Krajowy i do Rady Państwa w Wiedniu. W 1866 roku wszedł do Rady Miejskiej, niemniej niewiele się angażował w sprawy miasta, poświęcając czas na działalność poselską we Lwowie i Wiedniu. Po rezygnacji prezydenta Józefa Dietla (nr 673) został wybrany 2 lipca 1874 roku na prezydenta miasta. W swoim programie wskazywał na konieczność realizacji zamierzeń nakreślonych przez poprzednika. W czasie jego prezydentury rozpoczęto przebudowę Sukiennic i podjęto uchwałę o powołaniu Muzeum Narodowego, powstała krakowska fabryka cygar, realizowane były inwestycje zainicjowane jeszcze przez Dietla (likwidacja koryta Starej Wisły, budowa gmachów i urządzeń użyteczności publicznej). Kraków stał się w tych czasach centrum uroczystości patriotycznych. Powtórny pochówek Jana Długosza w 1880 roku w kościele oo. Paulinów na Skałce dał początek Krypcie Zasłużonych. Mikołaj Zyblikiewicz w 1880 roku ponownie został prezydentem na następną sześcioletnią kadencję, ale już w styczniu 1881 roku ustąpił z prezydentury w związku z objęciem stanowiska marszałka krajowego we Lwowie. Funkcję marszałka pełnił do 1886 roku, kiedy to ze względu na stan zdrowia złożył dymisję i ostatecznie w styczniu 1887 roku osiadł na stałe w Krakowie. Zmarł 18 maja 1887 roku. Pochowano go na cmentarzu Rakowickim. Patronuje ulicy w śródmieściu Krakowa, w roku 1887 odsłonięto jego pomnik na placu Wszystkich Świętych (po likwidacji w 1953 roku przywrócony został na swoje miejsce w roku 1985).
