Nicolaus Wirsincus (Werzink, Versingus)
Bogaty kupiec, protoplasta krakowskiej linii rodziny Wierzynków, pochodzącej, jak twierdzi Jan Długosz, znad Renu, ale jest też prawdopodobne, że przybyłej ze Śląska. Dostąpił licznych godności — karierę miejską, a później w służbie króla, rozpoczął od udziału w ławie miejskiej w 1323 i 1326 roku. W latach 1327—1339 wielokrotnie był powoływany do rady miejskiej. Po zakupieniu w 1336 roku wójtostwa w Wieliczce przeniósł się tam, aby do Krakowa powrócić w roku 1341, już jako stolnik sandomierski z królewskiego mianowania. Działał w bezpośrednim otoczeniu króla Kazimierza; świadkował przy dokumentach królewskich, mediował w sporach władcy z krakowskimi mieszczanami, uczestniczył w misjach dyplomatycznych. Był zaangażowany w obsługę finansów Kamery Apostolskiej. Wielki majątek, pochodzący prawdopodobnie z handlu suknem, lokował w nieruchomościach. W latach 1320—1332 na dużą skalę skupował domy (w Rynku, przy ulicach Szewskiej i Brackiej), puste parcele, jatki i ławy, młyn, browar, łaźnię, ogrody na przedmieściach. Nabywał też dobra ziemskie, w tym pola nad Prądnikiem przed Rakowicami, Czyżynami i Dąbiem, oraz Dobczyce, odkupione później od niego przez króla Kazimierza. Szczycił się szlachectwem, pieczętował własnym herbem Wierzynkowa. W kościele Mariackim ufundował wielki ołtarz, zastąpiony później dziełem Wita Stwosza. Planował pielgrzymkę „dla zbawienia duszy” - w 1354 roku otrzymał zgodę papieża na zwiedzanie grobu Chrystusa i kaplic, jednak do wyprawy nie doszło. Ponoć w ramach ekspiacji ufundował w kościele Mariackim okazałe prezbiterium; w każdym razie był fundatorem kaplicy św. Barbary i zapewne brał udział finansowy w gotyckiej przebudowie fary. Mikołaj starszy zmarł 4 października 1360 roku, pozostawił synów: Mikołaja młodszego (nr 52), rajcę kojarzonego z królewską ucztą, Daniela, Janka (Hanko), drugiego Mikołaja (Nicze) i Tomasza, oraz jedną córkę. Wnukiem Mikołaja starszego był Andrzej (nr 102), rajca oddany katu.
