Nicolaus Abberti
Mieszczanin, odnotowany w księgach miejskich w latach 1427-1433. Na urząd ławnika sądowego został powołany w 1427 roku i po tej rocznej praktyce dotyczącej spraw miejskich otrzymał w roku 1428 nominację do rady miejskiej. W radzie został wzmiankowany także w roku 1430. Jednocześnie w latach 1428-1430 piastował urząd wójta sądowego i z tego tytułu przewodniczył ławie miejskiej. Jako rajca urzędujący w przypadającej na niego kolejności pełnił funkcję burmistrza. Za kadencji w ławie miejskiej w 1427 roku przyjmował zeznanie Jana Armenie i jego brata Lenharda w sprawie własności muru ciągnącego się od tyłu za domem altarystów kościoła Mariackiego. Z kolei jako rajca w 1428 roku reprezentował miasto w spornej sprawie z klasztorem w Mogile dotyczącej granic posiadłości klasztornych, dziesięcin z Dąbia i karczmy w Czyżynach oraz opłaty z posiadłości klasztornych w mieście. W 1430 roku brał też udział w podjęciu przez radę miasta, czyli radę urzędującą, działającą wraz z radą starą, uchwały w sprawie zachowania tajemnicy urzędu rajcowskiego, na co rajcowie mieli składać przysięgę przed wojewodą; „żeby nikt nie mówił krewnym i znajomym o decyzjach rady, żeby żaden człowiek nie komentował tego, nie kpił, nie naśmiewał się, żeby nie rozpowszechniać tajemnicy ani w formie pisemnej, ani ustnej” - pod groźbą kary dla tych, którzy tego nie dotrzymają. Uchwała ta zawierała także przyrzeczenie wzajemnej przyjaźni, wierności i pomocy braterskiej pomiędzy rajcami. O jej skuteczności księgi miejskie milczą.
