Lekarz dermatolog, działacz społeczny i gospodarczy, polityk. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych, Komadorią Orderu Polonia Restituta. Urodzony w 1875 roku w Wietrzychowicach, syn Jakuba Kappellnera, dzierżawcy majątków ziemskich. Medycynę studiował w Krakowie i Wiedniu, w 1901 roku uzyskał doktorat na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach. Potem jako lekarz-dermatolog prowadził w Krakowie prywatną praktykę lekarską oraz pracował w Ubezpieczalni Społecznej. Działająca od czerwca 1931 roku Tymczasowa Rada Miejska (mianowana przez wojewodę krakowskiego) po rezygnacji Władysława Beliny-Prażmowskiego (nr 685) w lutym 1933 roku wybrała Mieczysława Kaplickiego na stanowisko prezydenta, chociaż nie był członkiem Rady. Wybór ten potwierdziła 22 stycznia 1934 roku nowa Rada Miejska, działająca w oparciu o przepisy nowej ustawy samorządowej. W swoim programowym wystąpieniu prezydent zapowiedział, że jego hasłem będą słowa: „Oszczędność – oszczędność i jeszcze raz oszczędność!”. Realizacją tego postulatu była reorganizacja administracji Zarządu Miejskiego – w roku 1934 powstał Wydział Finansowy odpowiedzialny za budżet miasta. Umiejętnie prowadzona polityka finansowa dała efekty: gmina, w roku 1933 zadłużona, w momencie wybuchu wojny miała rezerwę budżetową. W roku 1935 utworzono Oddział Zabudowy Miasta, którego zadaniem było przygotowanie ogólnego planu rozwoju Krakowa. W rok później powstał długoletni program inwestycyjny miasta na lata 1937–1944. Ogólna poprawa koniunktury sprawiła, że w Krakowie ożywił się znów ruch budowlany, powstają między innymi budynki Muzeum Narodowego, Biblioteki Jagiellońskiej i Akademii Górniczej. W roku 1936 odbyły się pierwsze „Dni Krakowa”. W niekorzystnej sytuacji politycznej po wyborach samorządowych w grudniu 1938 roku Mieczysław Kaplicki złożył 27 stycznia 1939 roku rezygnację ze stanowiska i objął kierownictwo Jaworznickich Komunalnych Kopalni Węgla. Po klęsce wrześniowej znalazł się na terenie okupacji sowieckiej, jako lekarz służył w Armii Polskiej. W 1942 roku zamieszkał w Walii, gdzie zmarł 7 sierpnia 1959 roku, został pochowany na cmentarzu w Wrexham Denbs. Patronuje jednej z ulic w Krakowie.
