Michael Wohlmann (Wolman)
Kupiec, sekretarz królewski, z rodziny o niemieckich korzeniach, przybył prawdopodobnie ze Śląska. Konwertyta, przeszedł z luteranizmu na katolicyzm. Do krakowskiego prawa miejskiego przyjęty w 1740 roku. Początkowo pracował w firmie kupieckiej Macieja Bartscha (nr 599). W 1747 roku wszedł do ławy sądowej i jeszcze w lipcu tego roku awansował do rady miejskiej. Był aktywnym rajcą, do reform ustrojowych Sejmu Czteroletniego dwudziestotrzykrotnie wchodził do rady urzędującej i pełnił funkcję burmistrza. Był też dyrektorem Szkoły Strzeleckiej, królem kurkowym Bractwa Kurkowego, wspomagał Arcybractwo Miłosierdzia, był jego seniorem. W czasie konfederacji barskiej współtworzył stały komitet mieszczański wspierający konfederatów. W sierpniu 1768 roku był jednak zmuszony podpisać akt odstąpienia od konfederacji wojewódzkiej powiązanej z konfederatami barskimi. W dobie Sejmu Czteroletniego i insurekcji kościuszkowskiej 14 kwietnia 1792 roku został wybrany do nowych władz miasta powołanych z mocy Konstytucji 3 maja, objął funkcję wiceprezydenta za prezydentury Franciszka Wielopolskiego (nr 642). Gdy po Targowicy przywrócono dawne władze, wszedł do rady urzędującej powołanej na rok 1793. Gdy władze ustanawiano po raz kolejny – tym razem po sejmie grodzieńskim – 4 marca 1794 roku nie wszedł do rady, lecz objął urząd wójta sądowego. W czasie insurekcji wspierał powstańców. W radzie miejskiej, powołanej 24 kwietnia 1794 roku z rozkazu Naczelnika Tadeusza Kościuszki, znów otrzymał wiceprezydenturę. Ponieważ przywrócony na urząd prezydenta Franciszek Wielopolski nie pojawił się w Krakowie, Michał Wohlman kierował miastem jako wiceprezydent. Organizował budowę okopów przed nadciągającym wojskiem pruskim, jednak przyszło mu podpisać kapitulację Krakowa. Po upadku powstania kościuszkowskiego nie wszedł już do władz miasta. Nadal pozostał związany z magistratem, jako zasłużony dla Krakowa obchodził uroczyście w 1802 roku jubileusz pięćdziesięciolecia swojej pracy. Właściciel kamienicy nr 9A na ul. Grodzkiej. Żonaty dwukrotnie, w 1748 roku z nieznaną Anną, następnie w 1766 z Marią z Bartschów. Zmarł w 1803 roku w Krakowie.
