Górnik, urodzony w 1906 roku w Libiążu koło Chrzanowa w rodzinie górniczej. Pracował w kopalni, skąd za udział w strajkach był usuwany w latach 1928 i 1932. Pozostając bez pracy, zatrudniał się dorywczo przy robotach organizowanych przez opiekę społeczną i fundusz pracy. Wstąpił do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, następnie do Komunistycznej Partii Polski, w której pozostał do jej rozwiązania w 1938 roku. Działał również w Związku Robotników Ziemnych. W 1936 roku został przewodniczącym sekcji bezrobotnych w Zrzeszeniu Klasowych Związków Zawodowych, w 1938 roku wszedł do krakowskiej Rady Miejskiej jako kandydat bezrobotnych. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po zdemobilizowaniu znalazł się we Lwowie, skąd wyjechał do Donbasu – pracował jako górnik w kopalniach Zagłębia Donieckiego. Po powrocie do Krakowa w 1942 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i podjął partyjną działalność na terenie Płaszowa, czasowo ukrywając się przed aresztowaniem w Kędzierzynie- -Koźlu. Po okupacji pracował w Komitecie Miejskim PPR i komitetach dzielnicowych. W sierpniu 1945 roku wszedł do Miejskiej Rady Narodowej. Z wejściem w życie ustawy z marca 1950 roku, likwidującej samorząd terytorialny i wprowadzającej jednolity system rad jako organów administracyjnych, został przewodniczącym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, organu wykonawczego Rady (stanowisko co do zasady równorzędne zlikwidowanemu urzędowi prezydenta miasta). Przewodził miastu w czasie jego intensywnej rozbudowy, z inwestycjami w postaci kombinatu Huta Lenina i dzielnicy Nowa Huta na czele. W styczniu 1951 roku włączono w obręb miasta 14 wschodnich wsi i ustanowiono Nową Hutę – pierwotnie planowaną jako odrębne miasto – dzielnicą Krakowa, łącząc ją z centrum linią kolejową, a rok później tramwajową. W latach 1950–1954 oddano do użytku osiedla: Wandy, Willowe, Górali i Krakowiaków. Dla potrzeb nowej dzielnicy uruchomiono cegielnię w Zesławicach. Wielkie znaczenie dla miasta miało oddanie do użytku w 1952 roku przebudowanego mostu Dębnickiego. W 1954 roku miasto podzielono na sześć dzielnic. Marcin Waligóra został odwołany z urzędu 7 kwietnia 1954 roku. Przeszedł do pracy w spółdzielczości, zatrudniony był między innymi w „Samopomocy Chłopskiej”. Zmarł 12 maja 1992 roku w Krakowie, pochowano go na cmentarzu Rakowickim.
