Martinus Stefftowicz
Karczmarz, piwowar kazimierski, w 1621 starszy cechu karczmarzy. Wówczas to wraz z innymi starszymi cechu wystąpił do starosty grodzkiego krakowskiego w sprawie należących do starostwa młynów, które były nieczynne w pierwszych miesiącach tegoż roku z powodu najpierw wielkich mrozów, a później podtopienia, co z kolei naraziło i dzierżawców, i użytkowników tych młynów na wielkie straty. Zasiadał w ławie miejskiej w latach 1618, 1621, 1619–1622, w ostatnich dwóch był seniorem ławy. W 1621 roku jako ławnik brał udział pod przewodnictwem wójta Jana Klęski w przyjęciu ostatniej woli Elżbiety Sosińskiej, mieszczki z ul. Krowiej. Miał też w tym roku kłopoty, co odnotowano w księdze wójtowskiej: Uczciwy Maciej Burda Słodownik Kazimierski świadczył się solennie przed tutecznym Urzędem. Iż mu z tego czwartku o czwartej w nocy u sławnego Marcina Stefftowicza Mieszczanina y Przysiężnika [ławnika] Kazimierskiego w domu w izbie zadał rany w głowę zdradliwie styłu cicho nie mówiąc czapkę albo kołpak po cichu styłu zdjąwszy lichtarzem mosiężnym z aniołkami Wojciech słodownik z Krakowa zadał, których to ran jest pięć w głowie po prawej stronie od wierzchu głowy aż na ucho. W 1622 roku wraz z ławnikiem Stanisławem Postrzygaczowiczem (nr 291) w domu Franciszka Sitkowskiego, cyrulika kazimierskiego, dokonywał obdukcji poszkodowanego pasierba cyrulika, zranionego przez sługę rajcy Wojciecha Malarzowica zwanego Gładysz (nr 279); rana głowy, jak stwierdzał ojczym, była bardzo szkodliwa. Nominację do kazimierskiej rady miejskiej Marcin Steftowicz uzyskał w roku 1624, w radzie zajął miejsce zwolnione po śmierci rajcy Wawrzyńca Ziarkowicza (nr 285). Zaledwie jeden pełny rok spędził na urzędzie rajcowskim, zmarł bowiem w roku 1625. Inwentarz post mortem sporządziła w tym samym roku wdowa Agnieszka, jego druga żona. O spadek po ojcu spierali się później z macochą Katarzyna i Wojciech, dzieci Wojciecha i jego pierwszej żony Marty zwanej zdrobniale Maruszą. W 1626 roku krzesło w radzie miejskiej po Marcinie Steftowiczu zajął Wawrzyniec Toporski (nr 287).
