Martinus (Merten, Merthen) Marciniec (Marcinkowicz, Marczinecz, Marczinke)
Mieszczanin krakowski, złotnik i jubiler. Urodzony około 1470 roku w Krakowie, syn złotnika Marcina zwanego Marcinkiem. Własny warsztat Marcin prowadził po uzyskaniu mistrzostwa od roku 1486. Złotnikami byli też jego bracia Jakub i Stanisław. Do ławy miejskiej został powołany w 1501 roku, ławnikiem sadowym był także w latach 1502 i 1508, W roku 1509 uzyskał nominację do rady miejskiej; rajcą był do roku 1518, w tym w radzie urzędującej w latach 1509 i 1513 — wtedy zgodnie z zasadami pełnił funkcję burmistrza. Marcin sprawował godność prowizora klasztoru św. Agnieszki na Stradomiu. Prowadził duży warsztat, już w 1486 roku zatrudniał 20 pomocników. Pełnił funkcję starszego cechu złotników, na którą był powoływany w latach 1490, 1499 i 1507. Realizował zlecenia dla dworu królewskiego, w szczególności dla Zygmunta Starego, także jeszcze przed jego koronacją. W roku 1504 wykonał swoje arcydzieło: złoty relikwiarz puszkowy na głowę św. Stanisława dla katedry krakowskiej, fundowany przez królową-matkę Elżbietę Rakuszankę. Uznawany za najwybitniejszego krakowskiego złotnika swojej epoki. Zmarł 23 marca 1518 roku w swoim domu położonym przy ul. Brackiej. Pozostawił żonę Elżbietę z Neuburgerów oraz córkę Annę, poślubioną później przez Mikołaja Groscha, ławnika krakowskiego.
