Martinus Lechman
Kupiec korzenny, sekretarz królewski, syn mieszczanina toruńskiego Marcina i Doroty. Do krakowskiego prawa miejskiego przyjęty w 1644 roku. Otrzymał przywilej nobilitacyjny w roku 1676 za zasługi ojca. Był kawalerem Złotej Ostrogi. W latach 1652–1654 był ławnikiem sądowym. W roku 1655 uzyskał awans do rady miejskiej, na miejsce po Rafale Delpace (nr 494), zasiadał w niej do 1680 roku. Dziesięciokrotnie zasiadał w radzie urzędującej i w ramach podziału kadencji między rajcami pełnił funkcję burmistrza. W obliczu szwedzkiego zagrożenia powołano go w 1655 roku do komisji zabezpieczającej zapasy żywności. Wszedł w skład delegacji do pertraktacji ze Szwedami, dwa tygodnie później został aresztowany na ratuszu za niezapłacenie okupu. Okazał się jednak gorliwym stronnikiem Szwedów, był podskarbim przy okupacyjnym gubernatorze generale Paulu Wirtzu, wskazywał bogate domy warte rabunku, szpiegował w obozie polskim w Tyńcu. Nie przeszkodziło to jednak jego udziałowi 4 października 1657 roku, po wyzwoleniu miasta, w deputacji witającej Jana Kazimierza. W latach 1672–1674 był superintendentem do naprawy fortyfikacji miejskich. Dzierżawił od miasta wieś Dąbie, gdzie odbudował spalony browar i wystarał się o przywilej warzenia piwa i palenia gorzałki, wziął też w arendę folwark Gutteterowski. Dzierżawił cła koronne małopolskie i wielkopolskie – ich rozliczenia wymagały królewskiej interwencji. Miał kamienicę przy ul. św. Jana (nr 15C). Był dwukrotnie żonaty: z Anną, córką rajcy Andrzeja Węgrzynowicza (nr 482), z którą miał syna Jana Marcina, doktora praw, a następnie z Katarzyną, która dała mu syna Andrzeja, nowicjusza u dominikanów, oraz córkę Agnieszkę, klaryskę u św. Andrzeja. Zmarł 16 lutego 1680 roku. Jego miejsce w radzie zajął Stefan Mechoni (nr 551).
