Martin Liemies
Kazimierzanin, w 1649 roku odnotowany jako wiertelnik kazimierski, w tej roli uczestniczył w sporządzaniu rejestru gospód na sejm koronacyjny Jana Kazimierza – mógł być zatem muratorem lub fachowcem w jednym z rzemiosł związanych z budownictwem. W roku 1654 uzyskał powołanie do rady miejskiej, zajmując miejsce zwolnione po śmierci Macieja Bryskiego (nr 302). W trakcie niemal dwudziestolecia sprawowania godności rajcowskiej trzykrotnie został odnotowany w radzie urzędującej, czyli burmistrzowskiej. W roku 1669 był z ramienia rady miejskiej prowizorem szpitala św. Leonarda. Żonaty był z Jadwigą, miał siostrę Katarzynę, żonę Stanisława Uzowskiego, złotnika, mieszczanina krakowskiego. Był właścicielem kamienicy położonej przy dzisiejszej ul. Krakowskiej 13. W testamencie z 1673 roku rozdzielił majątek, w tym pozostawiane w dobrych Pieniądzach, w Szostakach, Ortach, Pułtorakach może być Cztery Tysiące, w Talarach, Ortach y Szostakach Starych ma być Złotych Tysiąc, Czerwonych złotych tak wielkich jak i małych jest in numero Sześć Set. Legował znaczne sumy konwentowi oo. Augustianów na sporządzenie stalli w kościele św. Katarzyny i konwentowi ss. Augustianek na remont budynków klasztornych. Stalle nie powstały, być może dlatego, że przeznaczone na nie pieniądze miały pochodzić ze ściągniętych od konwentu ss. Bernardynek długów, co mogło okazać się niemożliwe. Do kościoła Bożego Ciała przekazał zapis na remont stalli radzieckich oraz legował kobierzec srebrem i złotem przerabiany, wielki, jedwabny do wykładania w stallach podczas wielkich uroczystości, lichtarze do tamtejszej kaplicy św. Anny i pierścień złoty z diamentem na monstrancję. Miastu Kazimierz zapisał natomiast kwoty na wybudowanie wagi miejskiej oraz na ornament Izby Pańskiej w ratuszu – dzięki temu zapisowi izba ta nabrała reprezentacyjnego charakteru. Zmarł w 1673 roku, pochowany został w kruchcie kościoła Bożego Ciała, gdzie spoczywali już jego żona i syn. Wmurowano tam epitafium, sporządzone ze stolika marmurowego, który na ten cel zostawił, lecz nie przetrwało ono do naszych czasów.
