Martinus (Merten) Beize (de Belsa, von der Beize)
Kupiec, przedstawiciel zamożnej i wpływowej w XV i XVI wieku rodziny krakowskiej. Odnotowany w latach 1456—1489. Przez 40 lat był aktywny we władzach miasta. W roku 1447 zasiadł w ławie miejskiej. Ławnikiem sądowym był nieprzerwanie do 1456 roku. Sądową karierę przerwała nominacja do rady miejskiej. Ostatni raz jako rajcę księgi odnotowują Marcina w roku 1487. Wielokrotnie był powoływany do rady urzędującej i pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. W tej roli został odnotowany w latach 1461, 1468, 1472 i 1478. W głośnej ówcześnie sprawie z roku 1461 o zabicie Andrzeja Łęczyńskiego niewiele brakowało do wykonania na nim orzeczonej już kary śmierci. Gdy na Zamku wraz z pozostałymi skazanymi rajcami, Stanisławem Leymitterem (nr 250), Jaroszem Szarlejem (nr 240) i Konradem Langiem (nr 230) oraz trzema innymi mieszczanami oczekiwał na kata, jego jedynego król ułaskawił za wstawiennictwem, „wśród wielkich płaczów" konwentu Bernardynów. Uniknąwszy śmierci, Marcin znalazł się w więzieniu na zamku w Rabsztynie, do 1463 roku, jako gwarant zapłaty przez miasto odszkodowania dla rodziny Łęczyńskich. Powrócił do sprawowania urzędu rajcowskiego, lecz działania Łęczyńskich osłabiły pozycję rodziny Bełzów (wrócili na miejskie urzędy dopiero po ponad 150 latach). Marcin w 1473 roku uzyskał dla swojej rodziny od Waltdorów kaplicę św, Łrójcy w kościele Mariackim. Zmarł przed 5 sierpnia 1489 roku. Syn Marcina, Marcin młodszy, profesor dekretów, był w latach 1536—1537 rektorem Uniwersytetu Krakowskiego.
