Martinus Bednarsky
Doktor filozofii po krakowskim uniwersytecie, bez praktyki w ławie miejskiej powołany na urząd rajcy w roku 1785. W radzie miejskiej zasiadał do roku 1794, zatem był członkiem rady reaktywowanej po targowicy i sejmie grodzieńskim, gdy przywrócono Kazimierzowi samodzielność miejską i podczas insurekcji kościuszkowskiej. W roku 1788 jako rajca urzędujący wraz z burmistrzem Janem Okońskim (nr 352) i rajcą Janem Bekierskim (nr 360) oraz wójtem i ławnikami zawarł kontrakt sprzedaży skarbowi austriackiemu Zabłocia dla poszerzenia tworzonego miasta Podgórze. Wcześniej, w 1787 roku, został pozwany wraz z żoną Elżbietą przez komisarzy komisji dobrego porządku w sprawie przeciwko magistratowi kazimierskiemu, który sprzedał Bednarskim grunty miejskie zwane „Jaszowskie” bez zgody pospólstwa i z pominięciem licytacji. W tym samym roku wezwany został przed sąd komisji dobrego porządku w wyniku powództwa złożonego przez rajcę Jana Okońskiego – komisarze zarzucili Bednarskiemu, że Powoda w Radzie najstarszego y zasługach publicznych najdawniejszego wszelkiemi prześladować sposobami zamyśleliście po różnych miejscach tak prywatnych jak y publicznych, słowami lżyć, wyszydzać, a nawet bez wszelkiego względu dogadzając zawziętości u passy w domu własnym powoda przymknąwszy drzwi bez wszelkiej okazyi napastować, szkalować y ty Szlachetny Bednarski zrywać się być y kaleczyć, gwałty przemocy czynić y scyssye nawet w czasie publicznych obrad wznawiać poważyliście się, a tak bezpieczeństwo publiczne zgwałciliście, sprawiedliwość sami sobie czyniliście, gwałtów dopuściliście się y powoda latami obarczonego ledwie z życia niepozbawiliście – sprawa zakończyła się prawdopodobnie polubownie, adwersarze nadal funkcjonowali wspólnie w radzie miejskiej. Marcin Bednarski był właścicielem kamienicy położonej przy dzisiejszej ul. Stradomskiej 13, zwanej „Głębowiczowską”, którą w 1783 roku wykupił od uniwersytetu, a którą sprzedał później rajcy Janowi Bekierskiemu.
