Mathias Czapigowski (Cepigowski, Capigowski)
Kazimierski ławnik poświadczony w 1759 roku, z ławy w tymże roku awansowany do rady miejskiej, w której zasiadał przez niecałe sześć lat, rok po roku będąc powoływanym do rady urzędującej. Niewiele śladów pozostało z okresu jego aktywności na urzędach miejskich, zachowały się za to inne: gdy w roku 1759 zasiadał w ławie kazimierskiej, brał udział w incydencie, który stanął niebawem na wokandzie sądu rajcowskiego. Otóż ławnik Płaszowski na moście krakowskim spotkał Żyda, który był mu winien pieniądze, o czym przypomniał, zrzucając mu kapelusz z głowy. Przechodzący obok mieszczanin Jakub Groda tak rzekł do Płaszowskiego, oddaj temuż Żydowi kapelusz wzięty, Płaszowski odpowiedział, niech mi odda dług moy to mu kapelusz wrócę. Obserwujący to spod jednej z kamienic ówczesny ławnik Czepigowski wszedł na most i zwrócił się do Grody: Panie Jakubie nie dziwował bym się komu innemu, tak jak się dziwuję widząc, że już bardziej trzymasz za Żydami, aniżeli katolikami, oraz, jak zeznawali później świadkowie, uderzył trzy razy na moście krakowskim Pan Czepigowski Grodę w gębę, tak że żona Grody wołała na Pana Czepigowskiego: Ławnicy Razbójnicy Kazimierscy rozbój po Kazimierzu czynią, że drugich sąsiadów po drodze rozbijają, a na Pana Płaszowskiego także: paprze, gnojku, murwysynu. Jakub Groda dodał w kierunku ławnika Płaszowskiego: śmierdziuchu, kielniarzu do kielni tobie, nie Żydów napastować na drodze, a przybyła sąsiadka, niejaka Bukowska w kierunku ławnika Czepigowskiego: że to ten czarny kontusz wdział, już będzie Raycą i wielkim Panem. Z tego tumultu wyrwał się właściciel kapelusza, a uciekając ku Bramie Glinianej wołał gwałtu, rozbójnicy w Kazimierzu, w tym ktoś tego Żyda uchwycił, a on się wyrwawszy jeszcze bardziej gwałtu wołał. Sąd rajcowski dociekał prawdy, a życie przyznało rację pani Bukowskiej: ławnik Czepigowski istotnie niebawem został rajcą.
