Mathias Bajer (Bayer)
Kupiec, urodzony około 1730 roku, syn kupca i rajcy Jana Feliksa (nr 603), sekretarz i konsyliarz królewski, kawaler Złotej Ostrogi. W latach 1754–1764 był ławnikiem sądowym. W roku 1764 został rajcą – w miejsce po zmarłym Michale Awendyku (nr 593). Piętnastokrotnie zasiadał w radzie urzędującej i pełnił w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. Był ostatnim burmistrzem systemu ustrojowego opartego na prawie magdeburskim, trwającego 480 lat. 16 kwietnia 1792 roku przekazał insygnia władzy wybranemu dwa dni wcześniej pierwszemu prezydentowi Krakowa, Franciszkowi Wielopolskiemu (nr 642). Do nowej rady nie wszedł. Jednak po zwycięstwie konfederacji targowickiej i przywróceniu dawnego ustroju 12 września tego roku nie tylko ponownie został rajcą, ale jako burmistrz stanął na czele reaktywowanej rady. Z funkcji burmistrza (zwanego już prezydentem) zrezygnował 12 października na rzecz Jana Chryzostoma Gałczyńskiego (nr 640). Do rady urzędującej wybranej na rok 1793 nie wszedł, pozostał jednak rajcą, także po 4 marca 1794 roku, kiedy to na mocy konstytucji grodzieńskiej wybrano nowe władze miasta z prezydentem Filipem Lichockim (nr 643) na czele. Jednak gdy niebawem, bo już 25 kwietnia, wybrano kolejne władze, w składzie rady nie znalazł się. Pojawił się jednak u boku wiceprezydenta Michała Wohlmana (nr 621) 15 czerwca 1794 roku przy podpisywaniu aktu kapitulacji wobec wojsk pruskich. Gdy komendant pruski przywrócił władzę miejską przedinsurekcyjną, a Filipa Lichockiego nie było wówczas w mieście, Maciej Baier został mianowany prezydentem Krakowa. Był nim do 5 października 1795 roku i oddał urząd Lichockiemu. Prawdopodobnie pozostał w radzie do 1800 roku, czyli do końca kadencji. W roku 1800 został odnotowany jako skarbnik miasta. Miał kamienicę przy ul. św. Jana 9, zwaną „Bajerowską”. Zmarł po roku 1800, pozostawił synów Kajetana i Macieja.
