Lucas Moretius (Moreky)
Doktor medycyny i filozofii, lekarz królewski, kanonik gnieźnieński. Ponieważ doktorzy medycyny i prawa zwolnieni byli z zasiadania w ławie miejskiej i zdobywania w ten sposób doświadczenia w sprawach miejskich, w roku 1571 powołano go bezpośrednio do rady miejskiej, na miejsce zwolnione po zmarłym Mikołaju Baranowskim (nr 359). W trakcie blisko trzynastoletniego sprawowania urzędu rajcy został trzykrotnie powołany do rady urzędującej i był w przypadającej na niego kolejności burmistrzem. Rada powierzała mu w latach 1579, 1580 i 1582 posłowanie na sejmiki prowincjonalne oraz na sejmy: elekcyjny na Woli w 1575 roku oraz do Warszawy w latach 1579–1580 i w 1581. Na wypadek oblężenia miasta podlegali mu stolarze, malarze, cieśle i powroźnicy, odpowiedzialni za obronę dwóch wież w murach miejskich. W latach 1573–1584 był prowizorem kościoła Mariackiego. Prowadził praktykę lekarską, był nadwornym lekarzem Stefana Batorego, leczył także wojewodę krakowskiego Piotra Zborowskiego. Miał kamienicę przy Rynku, kupioną od biskupa Piotra Myszkowskiego. Dzierżawił od miasta stróżę rybną. Ożenił się z Anną, córką ławnika Stanisława Czeczotki i Felicji. Po śmierci żony zrezygnował z urzędu rajcy i przeniósł się do Gniezna, gdzie powołany został do kapituły gnieźnieńskiej jako kanonik nadliczbowy. Być może w związku z tym porzucił stan świecki, a poświęcił się duchownemu, choć nie było to wówczas konieczne dla otrzymania kanonii. Zmarł w 1593 roku w Gnieźnie. Pozostawił synów Łukasza, posłanego na studia, i Sebastiana oraz córkę Annę, żonę Waleriana Montelupiego.
