|
tytuł honorowego obywatela nadany 3 grudnia 1868 roku |
…okazywaną swą życzliwością dla miasta naszego wszystkich serca sobie pozyskał … całe miasto nasze przy jego odjeździe wyraziło swe uznanie i żal, że go utraca… (z wniosku o nadanie godności – ANK, sygn. IT 978, s. 485) |
Ludwik Possiger von Choborski
były przewodniczący Komisji Namiestniczej w Krakowie, wiceprezydent Namiestnictwa we Lwowie
Portret Ludwika Possingera von Choborskiego oraz własnoręczny podpis uhonorowanego.
Ludwik Possinger von Choborski (Ludwik Possinger-Choborski), baron, prawnik, urzędnik austriackiej Przedlitawii, minister rządu wiedeńskiego. Urodzony 10 stycznia 1823 r. we wsi Grab w powiecie jasielskim na Podkarpaciu, syn urzędnika skarbowego Józefa, neofity ochrzczonego, i Anny z Choborów. Po średniej szkole w Nowym Sączu i uniwersyteckich studiach prawniczych we Lwowie w 1846 r. karierę urzędniczą związał z Gubernią, następnie Namiestnictwem we Lwowie, gdzie awansował od praktykanta do komisarza, sekretarza, w 1864 r. radcy. Od 1866 r. naczelnik Komisji Namiestniczej w Krakowie, od 1867 r. starosta powiatu krakowskiego. W latach 1867–1871 pełnił obowiązki namiestnika Galicji we Lwowie; w 1871 r. minister handlu w austriackiej Radzie Ministrów, w latach 1874–1880 gubernator Moraw, z kolei w latach 1880–1889 gubernator Dolnej Austrii. Członek Towarzystwa Strzeleckiego Krakowskiego. Kawaler austriackiego Orderu Żelaznej Korony II kl., honorowy obywatel także Jasła. Żonaty z Emilią Krogulską, mieli syna Józefa Ludwika i córkę Matyldę Sewerynę wydaną za barona Adama Budwińskiego. Zmarł 29 stycznia 1905 r. w austriackim Grazu; pochowany na tamtejszym cmentarzu św. Piotra, w krypcie rodziny Stopperów.
Tytuł nadany uchwałą Rady Miejskiej podjętą na posiedzeniu 3 grudnia 1868 r. (ANK, sygn. MAG II-325, s. 317 i 329), gdy urząd prezydenta miasta pełnił Józef Dietl. Wniosek złożył radca miejski Stanisław Mieroszewski. Ludwik Possinger von Choborski, odchodził wówczas z urzędu przewodniczącego Komisji Namiestniczej w Krakowie do Lwowa na urząd wiceprezydenta Namiestnictwa – ta zmiana stanowisk przy pozytywnej opinii dała asumpt do nadania tytułu. Listem prezydenta z podpisami radców miejskich poinformowano uhonorowanego o przyznanej godności, ten z kolei pisemnie złożył prezydentowi i Radzie podziękowanie. Brak wiadomości na temat dyplomu i jego przekazania.
Reprodukcja wniosku z 1868 r. o na- danie honorowego obywatelstwa oraz bilet wizytowy z kondolencjami w związku ze śmiercią Stanisława Mieroszewskiego w 1900 r.
