Ludovicus Cromer (Cremer, Kremer)
Zastępca pisarza miejskiego w latach 1587–1597, następnie pisarz miejski do roku 1605, kiedy to otrzymał nominację do rady, nadaną przez wojewodę Mikołaja Zebrzydowskiego. Początkowo był protestantem, zaś na łono Kościoła katolickiego nawrócił się po wyjeździe do Włoch (1575 rok), papież Grzegorz XIII nadał mu nawet tytuł Cavallerato di Giglio. Jako rajca zajął miejsce Jakuba Siebeneichera (nr 435). W roku 1612 był poborcą szosu. Często był deputatem miasta na sejmy (na sejmiku proszowickim stawał w latach 1606, 1607, 1609). Z kolei do Warszawy posłował w kwestii narzuconych na Kraków podatków (1614 rok) oraz w sprawie tumultu i emigracji mieszczan (1615 rok). Rok później znów był w Warszawie, by wraz z Krzysztofem Słowikowskim (nr 465), syndykiem i rajcą, reprezentować Kraków na procesie przed sądem królewskim z zakonem duchaków o wieś Krowodrzę. Wieś przysądzono konwentowi, choć rajcy zawarli umowę z duchakami, na mocy której miasto objęło opieką szpital św. Ducha, zakonnicy zaś mieli zaopatrywać go w chleb dla chorych. W 1616 roku Ludwik otrzymał od magistratu 20 złotych polskich za przetłumaczenie książki Narada, której wiary trzymać się mamy pióra Leonarda Lessiusa. W tym samym roku był wespół z Pawłem Hippolitem (nr 459) na weselu córki księcia cieszyńskiego Adama Wacława jako przedstawiciel Krakowa. Posiadał kamienicę przy Rynku (obecnie nr 23), która wcześniej była własnością Henników. Około 1614 roku sprzedał Jadwidze Dobroszowskiej, wdowie po Marcinie, burgrabim zamku krakowskiego, czynsz roczny 30 złotych polskich od sumy 500 złotych polskich ubezpieczonej na swojej kamienicy, celem erygowania fundacji duchownej. Ożenił się dwa razy: z Anną, córką Jana Pipana (nr 419), oraz również z Anną, córką Krzysztofa Hennika. Miał dwóch synów: Ludwika (karmelitę na Piasku) i Jerzego (rajcę, nr 483). Zmarł między 26 października 1621 a 16 stycznia 1622 roku. Jego miejsce w radzie zajął Jerzy Biderman (nr 475).
